Een beperkt aantal films speelt zich af in het schemergebied tussen het tijdelijke en het eeuwige. Grappig genoeg komt er vaak een aards soort bureaucratie aan te pas. In Defending Your Life moeten zielen bijvoorbeeld in een rechtszaak bewijzen dat ze de hemel waardig zijn. Net als in Eternity draait het uiteindelijk om romantiek, maar dit keer ligt de keuze volledig bij het hoofdpersonage: met wie wil zij de eeuwigheid doorbrengen?
En waar? Eternity is óók een komedie, en een deel van de humor zit in de werelden waaruit zielen kunnen kiezen. Er is een 'manloze wereld' (die het populairst lijkt te zijn), een rokerswereld, fitnesswereld, museumwereld, en ga zo maar door. Al deze realiteiten worden opdringerig aangeprezen door vertegenwoordigers die kennelijk verdienen aan het binnenhalen van zieltjes.
Eén van die zieltjes is Joan. Ze overlijdt een week na haar man Larry en treft hem in dit tijdelijke hiernamaals weer. Larry is echter haar tweede echtgenoot, want haar eerste, Luke, kwam bijna zeventig jaar geleden om in de Koreaanse oorlog. En laat die nou decennialang op haar hebben gewacht! Joan staat voor de onmogelijke keuze met wie ze de rest van haar eeuwige leven wil doorbrengen.
Het uitgangspunt is fantastisch simpel. De opening toont het stel als bejaarden: ze kibbelen, maar houden oprecht van elkaar en kennen elkaar door en door. Maar ook Lukes verhaal is zonder meer romantisch: hij heeft bijna zeventig jaar in de tussenwereld moeten werken in afwachting van Joans komst. Het conflict biedt meer dan genoeg brandstof voor een hele film.
Een paar dingen moeten voor lief worden genomen. Zoals het concept van werelden waarin je voor eeuwig en altijd moet verblijven. Wie probeert te ontsnappen, belandt in een ruimte waar je, zoals de film vaag omschrijft, voor straf altijd eenzaam in duisternis rondloopt. Dat klinkt nog erger dan de hel!
Daarnaast bestaat de kans dat je al vroeg een voorkeur hebt. Luke wordt herhaaldelijk omschreven als 'perfect', maar de acteur die daarvoor is gecast heeft niet per se de uitstraling van iemand met wie je jarenlang interessante gesprekken voert. Los van smaak heeft Joan zo weinig tijd doorgebracht met Luke, dat ze onmogelijk kan claimen dat ze hem door en door kent, iets wat bij Larry wel het geval is.
De makers doen daar weinig mee. Dat de perfecte Luke al die tijd op haar heeft gewacht is zó puur romantisch, dat hij als een eerlijke kanshebber wordt gepresenteerd. Luke en Larry krijgen allebei een persoonlijke begeleider in de tussenwereld, gespeeld door een charmante Da'Vine Joy Randolph en John Earl. Early kan zeker grappig kan zijn, maar lijkt vooral zichzelf enorm lollig te vinden in zijn overduidelijke improvisaties. Het was vast hilarisch op de set, maar niet noodzakelijkerwijs in de bioscoopzaal.
De eerste driekwart vliegt voorbij. Het conflict is helder, het plot vermaakt en Elisabeth Olson en Miles Teller zijn lekker op dreef. Vooral Teller toont subtiele trekjes van een bejaarde man in het lijf van een vent van middelbare leeftijd. Maar uiteindelijk moet er een keuze worden gemaakt, en daar blijkt de film zich in een hoekje te hebben geschilderd.
Er is zo overtuigend gepleit voor beide partijen dat Joan nooit de juiste beslissing kan nemen. Vanaf het moment dat de knoop wordt doorgehakt, begint de speelduur voelbaar te worden en strompelt het plot voort. Zoals wel vaker binnen het genre maken humor en gezelligheid vanaf dat moment plaats voor drama.
In plaats van een groot feest voelt het einde als een obligate afronding. Dat wil niet zeggen dat de lol er helemaal af is. Eternity is een geslaagde luchtige romkom, mede dankzij het heldere dilemma en het leuke spel van de acteurs. De film laat opnieuw zien dat ze in de VS toch een stuk creatiever zijn met het genre dan wij hier in Nederland, terwijl we toch al zó lang oefenen dat het inmiddels kunst had moeten opleveren.
