Deze winterse feestdagen zijn voor velen een tijd van geboorte en hoop. Licht in de duisternis en mooie liedjes. Ziekte en dood houden echter geen rekening met onze kalender. In Goodbye June ligt het hoogbejaarde titelpersonage op sterven en verzamelt haar familie om zich heen. En zoals vaak met kerstbijeenkomsten verloopt dat niet altijd even gesmeerd. Er is veel wrevel tussen haar kinderen en ook manlief is geen toonbeeld van voorkomendheid en harmonie. Gelukkig is er nog de gans gevuld met eend gevuld met kip: de zogeheten 'geduckin'.
Goodbye June is Kate Winslets sympathieke debuutfilm, die goed past bij een kerstavond vol sentiment en nostalgie. De kijker kan zich herkennen in de broers en zussen die onderling het nodige te verwerken hebben of heeft wellicht zelf met het naderende afscheid van een geliefde te maken (gehad). Voor iedereen in een dergelijk rouwproces, dat al lang voor het daadwerkelijke einde begint, zal deze film invoelbare emoties opwekken en wellicht een hart onder de riem zijn.
Verantwoordelijke zus Jules (Winslet zelf) kan niet door een deur met organisch georiënteerde zus Molly (er is zelfs een schema opgesteld zodat hun bezoektijden nooit overlappen) en de twee hebben vaak zweverige zus Helen nodig om de boel te sussen. Nog steeds thuiswonende broer Jon ergert zich ondertussen mateloos aan hun vader die aan het ziekenhuisbed van June alleen maar voetbal kijkt en Heineken drinkt. Gelukkig komt verpleger Angel af en toe om de deur kijken om de helpende hand, maar vooral geestelijke bijstand te verlenen. Hij komt meestal geroepen als een engel en de overdrachtelijke boodschap zal niemand ontgaan.
Winslet castte naast zichzelf een groep fijne acteurs - publiekslievelingen die de feestdagen van dat extra warme randje kunnen voorzien. Stephen Merchant zorgt voor de komische noot (hij is degene die met de geduckin aan komt zetten) en we zien Jeremy Swift in een zeldzame serieuze rol als de (uit)behandelend arts van June. Timothy Spall mag in deze op en top Britse productie natuurlijk niet ontbreken en Helen Mirren neemt in de titelrol zoals gewoonlijk geen blad voor haar mond: "Waarom draag je geel? Dat staat je echt niet." Maar in Goodbye June zien we gelukkig ook genoeg van haar zachtere kant.
June wil haar gezinsleden natuurlijk met een gerust hart verlaten en is daarvoor niet te beroerd om over haar graf heen te regeren. Verzoening is het sleutelwoord. Voor verrassingen moet je ook niet bij regisseur Winslet zijn: alle conflicten laaien op, maar worden ook weer in de lieflijke kerstsfeer gesmoord. Wie wil er nog een hapje kip, eend of gans?
Goodbye June is te zien bij Netflix.
