Op haar landgoed buiten Parijs geeft Marguerite Dumont een benefietconcert voor genodigden. Buiten optredens van professionele muzikanten, geeft ook de gastvrouw een showtje weg. De passie springt ervan af terwijl tegelijkertijd bijna de ruiten springen zo vals. Haar gasten gniffelen stiekem tijdens het applaudisseren. Een jonge journalist heeft zich op het feest naar binnen gewerkt en besluit Marguerite een prachtige recensie te geven. Een nieuwe ster is geboren en Marguerite bereidt zich voor op haar eerste recital voor een groot publiek.
Marguerite is losjes gebaseerd op het leven van Florence Foster Jenkins, s werelds slechtste sopraan. Net als Florence is Marguerite een rijke dame op leeftijd die vooral zelf overtuigd is van haar talent, maar ondertussen compleet doof is voor haar eigen geluid. Ook Florence werd vooral bekend vanwege het amusement dat ze bracht met haar mislukte talent. Een tragisch verhaal over een vrouw die haar leven lang een liefde had voor muziek en zelf geen greintje talent bleek te bezitten.
Echt iedereen lacht Marguerite achter haar rug uit, maar niemand durft Marguerite de waarheid te zeggen. De enige die voor de camera redelijk duidelijk laat blijken dat hij Marguerite niet steunt is George. Hij schaamt zich diep voor het zogenaamde talent van zijn vrouw en doet er alles aan om de droom van Marguerite stiekem te dwarsbomen. Ondertussen lijkt hij het liefst helemaal van haar af te willen. Maar daar heeft Marguerite geen oog voor, ze gaat op in haar eigen droomwereld. Een wereld vol muziek en waarin de fans aan haar voeten liggen.
Haaks tegenover George staat Marguerites grootste fan Madelbos. Haar trouwe bediende die zijn bazin met liefde op de gevoelige plaat vastlegt in de meest extravagante kostuums. Stilzwijgend stimuleert Madelbos Marguerite om haar droom te volgen door haar alleen positieve recensies in handen te drukken en helpt hij haar wanneer George alles probeert te dwarsbomen. Maar juist in Madelbos blijkt de grootste verrassing onder Marguerites onsympathieke fans schuil te gaan.
Vooraf valt echt niet in te beelden hoe belachelijk slecht Marguerite zingt. Zoiets moet je gewoon ervaren. Wanneer de beste vrouw dan eindelijk haar mond open doet lijkt het geluid dat ze produceert nog het meest op apengekrijs. Door de volle overtuiging waarmee Marguerite zingt, is het hele schouwspel zowel afschuwelijk, vertederend als bijzonder lachwekkend. Je wilt tegelijkertijd het bizarre fenomeen bewonderen en eraan ontsnappen. Het is zo apart dat het bijna magnifiek is, zo vindt ook recensent Lucien Beaumont, die haar roemt om haar eigen geluid. Onvoorstelbaar dat Marguerite er zelf zo doof voor blijkt te zijn.
Dankzij de grote charme en naïviteit die Catherine Frot aan haar personage weet te mee te geven, blijft Marguerite ondanks haar sterallures bijzonder sympathiek en oprecht. Wanneer gevallen ster Atos Pezzini gechanteerd wordt om Marguerite te begeleiden, blijf je continu hopen dat het door Marguerites gewenste talent eindelijk boven komt drijven. In tegenstelling tot Catherine Frot zet Michel Fau zijn personage wel bijzonder dik aan, waardoor het theatrale aspect van Atos Pezzini vooral erg gemaakt overkomt.
Onbeantwoord blijft helaas de beweegreden van Lucien om Marguerite tot ster te maken en haar keer op keer als voer voor de leeuwen aan het publiek te schenken. Want ondertussen is Lucien voor haar charme gevallen en vindt hij het hele gebeuren sneu voor Marguerite. Een andere onderontwikkelde verhaallijn is de opkomst van nieuw jong talent (zoals Hazel) dat klaarstaat om de oude garde te vervangen en daarmee een bedreiging vormt. Het geflirt tussen Hazel en Lucien bloedt zonder enige reden dood.
Ondanks het onbevredigende gevoel dat de slecht uitgewerkte verhaalelementen teweegbrengen, biedt juist het bizarre talent voldoende genoegdoening om eens goed te gaan zitten voor Marguerite. Niet alleen dankzij de komische noot die haar optredens met zich meebrengen, maar misschien nog wel meer vanwege Marguerites tragische lot en de sterke cinematografie. Wie niet genoeg kan krijgen van het bijzondere geluid van de operazangeres, kan zich alvast verheugen op de officiëlere biopic over Florence Foster Jenkins die in 2016 uitkomt. Meryl Streep, die de rol van Florence op zich neemt, krijgt er nog een hele kluif aan om de zinderende prestatie van Catherine Frot te evenaren.
