Het is een van grootste nachtmerries die een alleenstaande man zich kan voorstellen. Net wanneer Jude de wc van een Chinees restaurant wil verlaten na een grote boodschap te hebben gedaan, loopt hij tegen de vrouw van zijn dromen aan. Alsof dat nog niet erg genoeg is, blijkt de deur naar het restaurant ook nog eens klem te zitten, waardoor hij en de Italiaanse schone Mina opgesloten zitten in de penetrante lucht van de veel te kleine toiletruimte. Als kijker zijn we minutenlang getuige van wat misschien wel de meest ongemakkelijke 'meet cute' uit de filmgeschiedenis is. Wonder boven wonder slaat er toch een vonk over tussen de twee. Hoewel de toon op dat moment nog luchtig is, typeert de openingsscène al gelijk het claustrofobische gevoel van de rest van de film.
Vervolgens gaat het snel tussen Jude en Mina. Het tweetal raakt stapelverliefd en de gebruikelijke stappen binnen een serieuze relatie kunnen niet lang uitblijven. Samenwonen, een huwelijk en een baby. Vanaf de geboorte van hun zoon begint de film van Saverio Costanzo (De Eenzaamheid van de Priemgetallen) langzaam van toon te veranderen. Het kind is ongezond dun en wil maar niet aankomen, terwijl de Italiaanse moeder er wel erg ongebruikelijke theorieën over opvoeding en gezondheid op nahoudt. Zo weigert ze bijvoorbeeld maandenlang om het jongetje een stap buiten het krappe appartement te laten en verbiedt ze nadrukkelijk om het kind vlees te laten eten. Al gauw ontstaat er een gevoel van wantrouwen tussen de ouders, waarbij het continu de vraag is hoever de moeder zal durven te gaan.
Met het de continue beklemmende sfeer tussen het jonge echtpaar in het piepkleine New Yorkse appartementje, doet Hungry Hearts regelmatig denken aan een variant op Roman Polanskis Rosemarys Baby, waarbij in dit geval de moeder de bron van het kwaad lijkt te zijn in plaats van het kind. Hoewel de film misschien een tikkeltje eenzijdig met dit uitgangspunt te werk gaat, weet Costanzo het publiek wel voortdurend in spanning te houden. Je vraagt je continu af hoe je in Judes situatie zou handelen. Bovendien weet de Italiaanse regisseur het gevoel van claustrofobie vaak nog net iets onbehaaglijker te maken door regelmatig gebruik te maken van opvallende camerastandpunten en de acteurs dicht op de huid te zitten.
Het is echter het sterke spel tussen Adam Driver en Alba Rohrwacher dat de film daadwerkelijk naar een hoger niveau weet te tillen. Driver doet het uitstekend als beschermende vader die geen zich geen raad weet met de angstaanjagende grillen van zijn vrouw, en Rohrwacher is zo overtuigend als doorgeslagen moeder dat je haar bijna zou gaan haten. Toch blijft het na afloop nog steeds een mysterie hoe het kan dat de aanvankelijk nog zo lieftallige dame plotseling in zon onuitstaanbare feeks kan veranderen. Net als in Polanskis klassieker worden hier en daar wat aanwijzingen achtergelaten voor een mogelijke bovennatuurlijke verklaring, maar eigenlijk is de wetenschap dat dergelijke bezeten gezondheidsfreaks daadwerkelijk rondlopen nog vele malen verontrustender. Bovendien heeft de film die paranormale hints ook helemaal niet nodig, aangezien het fenomenale spel tussen de twee hoofdpersonen al genoeg is om Costanzos film te dragen.
