Over wat er met de enige giraffe in de Palestijnse dierentuin van Qalqilya is gebeurd, lopen de lezingen uiteen. De bewoners van het stadje in de Westbank houden er de meest wilde verhalen op na. De uitleg van de dierentuin zelf is een stuk geloofwaardiger. Tijdens de tweede intifada schrok de gevlekte langnek zo van de beschietingen dat hij op hol sloeg en zich dodelijk verwondde. Het enige wat resteert is een slecht geconserveerde opgezette giraffe die aan de bezoekende schoolkinderen wordt getoond.
De zoo van Qalqilya is de enige dierentuin in Palestijns gebied. Aan het roer staat de dierenarts Sami Khader die met veel bezieling en een ongekend doorzettingsvermogen nog iets probeert te maken van de aftandse dierentuin. Hij is al zeven jaar bezig om aansluiting te vinden bij de Europese dierentuinassociatie EAZA. Onderdeel zijn van deze club betekent dat dokter Sami mee kan doen aan een uitwisselingsprogramma en zo zijn dierentuin beter kan vullen. Maar de directeur heeft nog een boel te leren over het vak en krijgt hierbij hulp van zijn Israëlische collega in Jeruzalem.
De op momenten aandoenlijke documentaire Waiting for Giraffes, die mede werd geproduceerd door de Evangelische Omroep, geeft een omvangrijk beeld van de problemen waarmee Sami wordt geconfronteerd bij het opzetten van een professionele dierentuin. De dieren lopen verveeld in hun hokken rond. Als de Nederlandse vertegenwoordiger van de EAZA, Marjo Hoedemaker, een kijkje komt nemen in Qalqilya probeert hij Sami duidelijk te maken dat hij vijftig jaar in het verleden leeft. Het gaat er niet om hoeveel verschillende dieren je hebt, maar of je ze zo veel mogelijk met hun natuurlijke gedrag kunt tonen.
Het is geenszins kritiek, maar Hoedemaker probeert een discussie op te starten. De diplomatie viert hoogtij, want waar te beginnen bij het aanpakken van de vele problemen van de Palestijnse dierentuin? Met duidelijke afgebakende scènes weet regisseur Marco De Stefanis een duidelijk en aansprekend beeld te schetsen van de Sami's situatie. Het enige wat hij wil is de inwoners van het bezette gebied een ontspannen en leerzaam uitje naar de dierentuin bieden. Toch doemt de vraag op of het dierenwelzijn niet te veel onder het tapijt is geschoven. Zo gingen er in (Israëlische) media verhalen over het lot van de dieren.
Om bij de EAZA te mogen horen moeten de Palestijnen vele aanpassingen doen. Ze gaan in de leer bij hun buren, maar het is nog niet zo eenvoudig om permissie te krijgen om naar Jeruzalem af te reizen. Toch doen de twee volkeren, die in de politieke arena heel wat uit te vechten hebben, hun uiterste best om elkaar verder te helpen. De mensen van dokter Sami zijn uitermate trots op wat ze weten te bereiken. De kers op de taart is het vinden van een nieuwe giraffe, maar dat blijkt nog niet zo eenvoudig. En dan te bedenken dat ze in Denemarken giraffes in een dierentuin moeten afmaken.
Sami ziet het met lede ogen aan. Zijn pogingen om lid te worden van de EAZA is zo veel meer. Het staat symbool voor de erkenning van de Palestijnse staat. Het is tevens een teken dat de Palestijnen bij de moderne wereld willen horen. Ze hebben nog een boel te bereiken met beperkte middelen, zo blijkt tijdens het educatieve bezoekje aan de weelderige groene zoo in Jeruzalem, maar met een flinke dosis humor en een positieve instelling probeert Sami het toch voor elkaar te boksen. Een bezielde documentaire over wat 's werelds eenzaamste dierentuin wordt genoemd.
