De veel te vroeg gestorven Duitse filmauteur Rainer Werner Fassbinder bracht in 1972 Die Bitteren Tränen der Petra von Kant uit. Het relatiedrama draaide om een verbitterde maar zelfverzekerde modeontwerpster die door haar man opzij wordt gezet. Ze ontmoet de veel jongere Karin, een model waar ze direct verliefd op wordt en in huis neemt. Fassbinder baseerde zich op zijn eigen toneelstuk dat destijds al een cultstatus had verworven.
In de remake van François Ozon blijft de toneelmatige aanpak van Fassbinder overeind, maar modeontwerpster Petra von Kant word vervangen door filmregisseur Peter von Kant. Door vrienden en vakbroeders wordt hij op handen gedragen, maar door zijn echtgenoot is hij bij het grofvuil gezet. Zijn zwijgzame rechterhand Karl adoreert hem en volgt plichtsgetrouw al zijn belachelijk veeleisende bevelen op.
Op een dag stelt Peters beste vriendin hem voor aan de mooie jonge Algerijnse Amir. De filmmaker is meteen gegrepen door diens charme en nodigt hem uit voor een screentest. Ook al is Amir gehuwd en zit zijn vrouw in Australië, het weerhoudt Peter er niet van om hem in huis te nemen en een turbulente liefdesrelatie met hem te beginnen. Het is een verhouding die niet alleen ongelijkwaardig is, maar ook gedoemd te mislukken.
Peter probeert de onberispelijke schoonheid van de jongen te vangen en daarmee zijn intellectuele vermogens compleet uit te schakelen. De esthetiek verdringt het gezonde verstand en Peter raakt emotioneel en fysiek volledig afhankelijk van en ondergeschikt aan Amir, die hem duidelijk gebruikt om zijn rijkdom en contacten. In lange scènes die zich allemaal afspelen in Peters Duitse appartement in de jaren zeventig zien we een relatie opbloeien en onvermijdelijk veranderen in afgunst, haat en wrok.
Het lijkt een volstrekt symbiotische relatie, maar in feite is het een schadelijke toestand waarbij beide betrokkenen elkaar als vampiers leegdrinken. Het zorgt voor een groot gevoel van ongemak. Peters vrienden en zelfs zijn eigen dochter en moeder (een rol van Hannah Schygulla, die in het origineel te zien was als het model) kunnen het niet opbrengen om eerlijk te zijn tegen de cineast. Ook zij hebben zich afhankelijk gemaakt aan de man voor wie niets te veel is die geld uitgeeft als water.
Ozon weet de haast dictatoriale macht van het uiterlijk prachtig te treffen en daarmee bij de kijker onder de huid te kruipen. Het ongemak is vanaf het eerste moment duidelijk, waarbij het juist de onuitgesproken zaken zijn die het meest spreken. Het vlees en de verleiding zijn echter zwak.
Het is alleen juist de pathetische onafhankelijkheid van Peter die niet helemaal goed uit de verf komt. Deze is te veel sluimerend op de achtergroand aanwezig, terwijl hij op andere momenten op groteske wijze juist overdramatisch op de kijker wordt afgevuurd. Iedereen kent wel de situatie waarin liefde blind maakt en je elk gevoel met de realiteit doet verliezen, maar het leven van Peter von Kant die alles lijkt te hebben wat zijn hartje begeert en de rest met zijn geld kan kopen, vindt te weinig aansluiting bij de kijker.
Dat Ozon een lesbische relatie veranderde in een homoseksuele relatie is vanuit zijn eigen standpunt en oeuvre begrijpelijk, maar was niet per se een noodzakelijke zet. Wel weet hij treffend een parasitaire relatie neer te zetten die door met name assistent Karl met argusogen wordt bekeken. Zijn vertolker Stefan Krepon vormt het geweten en de jury van dit drama en is een permanente aanwezigheid van opgekropte agressie. Die bom moet een keer barsten.
