Of het nou gaat om een verzonnen planeet of gewoon Mars, er zijn plekken op aarde die daar prima voor door kunnen gaan: zoals de omgeving van Al-'Ula in Saoedi-Arabië. Dit buitenaardse landschap staat garant voor mooie filmbeelden. Het hoeft niet eens sciencefiction te zijn om te imponeren. Dat bewijst Kandahar maar weer eens, want de plaatjes van de zandzeeën en bizarre rotsformaties maken diepe indruk.
De CIA ontdekt een geheim nucleair programma in Iran, en gaat vervolgens zelf tegen de regels in door de faciliteit op te blazen. Verantwoordelijk MI6-agent Tom Harris is net gekoppeld aan Mohammad voor een volgende opdracht in Afghanistan wanneer zijn gezicht in het nieuws verschijnt als betrokkene bij de operatie in Iran. Daarmee is de jacht op hem geopend, en niet slechts door Iran. Aan Tom de taak om op tijd zijn eindbestemming te bereiken zodat hij kan ontsnappen: Kandahar.
Direct na de klus krijgt Tom een telefoontje. Dit is dus weer een film waarin Gerard Butler een vrouw of dochter aan de lijn heeft en een belangrijk iemand zit te wachten op zijn terugkeer. Kandahar is een doodserieuze film, maar dit plotmiddel met hem als hoofdpersonage is inmiddels humoristisch geworden.
Maar ja, hij wordt met veel geld overgehaald om toch nog even een klus aan te nemen in Afghanistan. Wat die klus precies is, is niet duidelijk. Waarom hij aan Mohammad wordt gekoppeld ook niet, die man was daar voor zijn eigen persoonlijke missie die direct wordt afgeblazen. De opzet is lang en overdreven. Bij de klopjacht begint het pas echt.
En zelfs dan is het geen Speed of Mad Max: Fury Road, want de race wordt met grote regelmaat onderbroken door rustmomenten. Jammer, want de actiemomenten zijn spannend en goed uitgevoerd. De scènes daartussen zijn bedoeld om te laten zien dat dit meer is dan een leeg spektakel, maar die onderliggende boodschap komt niet over.
Tom en Mo stoppen ergens met hun jeep om bij te komen van een achtervolging; er blijkt een jongetje in de bosjes te schuilen dat explosieven op de weg heeft geplant. Even later komt een van de achtervolgers het jongetje tegen en vraagt hem wat hij doet. Hij vraagt ook of de knul de koran wel gelezen heeft. Nee, niet echt. Hij doet gewoon wat hij meent dat er van hem verwacht wordt op basis van wat anderen zeggen.
Een stuk later zegt Gerard Butler, met zijn gezicht strak in plooi zoals het de hele film al zit, dat oorlogen vroeger werden gevoerd voor de buit, maar tegenwoordig valt er weinig te winnen. Niet helemaal waar, maar op zich ook weer geen verkeerde opmerking. Maar ja, wat moeten we ermee? Het zijn niets meer dan loze woorden tussen de kogels door.
De kracht van Kandahar is actie. De beste scène is waar Tom 's nachts zonder zijn koplampen aan over de weg scheurt. Hij kan alles zien met behulp van een nachtvisiebril. Plots verschijnt een helikopter met een piloot die ook zo'n bril heeft, en volgt een origineel actiemoment in het holst van de nacht.
De beelden van de woestijn zijn adembenemend. Het is een hels maar oogstrelend landschap, en het is waardig vastgelegd. De omgeving is hierdoor een belangrijk element van de film geworden, haast een personage; onverschillig, het zit ze dwars op sommige momenten en is behulpzaam op andere.
Kandahar komt te traag op gang en wil te wanhopig diepgang hebben, maar de film haalt net een voldoende door de genoemde positieve punten. Het voelt niet helemaal afgerond, maar dat is misschien een bewuste keuze met het oog op een vervolg. Als dat zo is, is dat nogal voorbarig. Als dat niet zo is, dan is het vooral een lege huls.
