in Recensies
Update:
De vijfendertigste film van het Marvel Cinematic Universe is een feit. Captain America: Brave New World, de vierde film rond superheld Captain America en de eerste met Anthony Mackie in de hoofdrol, moet de wansmaak van The Marvels doen vergeten en aan de kassa presteren wat Deadpool & Wolverine vorig jaar deed. Of dat zal lukken, valt te betwijfelen. Veel inspiratie hadden de Marvelscenaristen niet. Maar misschien kan de immer populaire Harrison Ford een grote horde fans aantrekken.
Aangezien al die Marvelfilms aan elkaar verankerd en soms behoorlijk ingewikkeld zijn, doe je er goed aan om vroegere delen te (her)kijken. Captain America: Brave New World volgt rechtstreeks op The Facon and the Winter Soldier, de serie waarin Sam Wilson de fakkel van Captain America voorgoed overnam van Steve Rogers. Maar om te begrijpen waarom de in steen veranderde Celestial bij de aanhef in zee ligt, moet je het einde van Eternals meepikken. De voorgeschiedenis van Thaddeus Ross en de schurk Samuel Sterns alias Leader kreeg dan weer vorm in The Incredible Hulk, de tweede Marvel-film.
Bij de aanhef zorgt Sam Wilson ervoor dat een brok adamantium in handen blijft van de VS. Dat is goed nieuws voor de nieuwe Amerikaanse president Thaddeus Ross, maar Wilson heeft daar zo zijn bedenkingen bij. Hij voelt er niets voor om voor de kar te worden gespannen van een man die eerder de Avengers buiten de wet stelde en zo de 'Civil War' startte. Wanneer Ross Wilson en een oudere supersoldaat Isaiah Bradley op het Witte Huis uitnodigt, gaat het mis. Om de een of andere reden staat Bradley Ross naar het leven. Alsof hij gehypnotiseerd werd.
Marvel-master Kevin Feige wilde min of meer dezelfde toon van Captain America: The Winter Soldier, maar dan met een script dat flink schatplichtig is aan The Manchurian Candidate, die legendarische spionagethriller van John Frankenheimer en de prima remake door Jonathan Demme. Maar het scenario verliest zich in een nodeloos ingewikkelde intrige. Het overbodige nevenplot rond Sidewinder helpt ook niet, een onverwachte ingreep tijdens de reshoots na negatieve reviews van het testpubliek.
Minstens zo problematisch is de hoofdrol. Anthony Mackie toonde zich een uitstekend acteur in The Hurt Locker en Detroit, maar zijn Sam Wilson moet de meeste kleurloze - no pun intended - superheld zijn van het MCU. Dat is niet de schuld van Mackie, zijn rol van 'hypersympathieke' held werd te vlak geschreven en kreeg tenenkrommende 'grappige' dialogen mee. Zijn kinderachtige twijfels als eerste zwarte Cap waren het enige waarmee hij in The Falcon and the Winter Soldier kon spelen. Nu moet hij het doen met twijfels over het werken voor een dubieuze president. Is hij een superheld of is hij het niet?
Harrison Ford, die de rol van Thaddeus Ross overnam van de overleden William Hurt, kaapt de spotlichten weg van Mackie, zoals Robert Redford in Captain America: The Winter Soldier deed. Toch past hij niet echt in het Marveluniversum. Hij is een acteur die het moet hebben van subtiele gelaatsuitdrukkingen en verfijnde sarcastische humor. Hier moet hij echter te breed gaan, waardoor hij zijn beste troeven als acteur - zie de serie Shrinking - niet helemaal kan uitspelen. Wel grappig zijn de (eerder toevallige) gelijkenissen tussen Ross en de huidige Amerikaanse president. Beiden vertonen grillig en onvoorspelbaar gedrag.
Ten slotte is er de actie die op maat gesneden werd voor veertienjarige Marvelfans. Je zou verwachten dat Marvel de nieuwste technologie zou toepassen om een hyperrealistische knokpartij te realiseren. Maar de gevechten zijn business as usual: weinig origineel, tamelijk vervelend en oubollig qua uitwerking. Wat dat laatste betreft, de Red Hulk in deze film ziet er niet spectaculairder uit dan de groene Hulk uit The Incredible Hulk uit 2008. Voor een budget van bijna tweehonderd miljoen dollar mag het toch iets meer zijn.
