Prime Video heeft met de Citadel-series al een eigen filmuniversum over losgeslagen geheime agenten die zich verenigen in een organisatie die niet gebonden is aan een land of overheid en de strijd aanbindt met andere geheime diensten. Eenzelfde soort wereld van spionnen, dubbelspionnen en huurmoordenaars (hier 'arbiters' genoemd) vormt het uitgangspunt voor Alarum, waarvan het ook duidelijk de bedoeling is dat er meerdere delen op moeten volgen. De film eindigt namelijk midden in een verhaal waar tot nog toe amper een touw aan vast valt te knopen. Maar als God enige genade kent dan blijft ons een vervolg bespaard.
Want willen we weten wat die geheimzinnige organisatie Alarum nu werkelijk inhoudt en of de protagonist Archibald er op de loonlijst staat of niet? Het antwoord is een volmondig: nee! Alarum is zo stompzinnig dat het gewoon pijn doet aan de zintuigen en hersenen. Het is het beste als Archibald en zijn medespionnen met terugwerkende kracht met gedwongen pensioen worden gestuurd. De wereld wordt er een betere plek van.
Alarums zonden tegen alles wat film mooi maakt, zijn te talrijk om allemaal op te noemen. Hier dus slechts een kleine greep: acteurs die evenals de kijkers duidelijk niet weten welke toon de film aan wil slaan, amateuristisch trage gevechten met belabberde choreografie, ontploffingen die blijkbaar alleen een rood lichtschijnsel op de plaats van impact achterlaten, personages die over kennis beschikken waarover ze helemaal niet kunnen beschikken en ter plekke dingen vergeten die een seconde geleden zijn gebeurd, enzovoort. Oh, en er wordt een piemel afgesneden.
Voor het script van Alarum werd lekker gegrabbeld uit de bak met clichés van het genre: verraad, tijdsdruk, schietscènes met naamloze, gemaskerde tegenstanders, bijdehand taalgebruik, een harddrive waarop gevoelige gegevens staan en haat en nijd tussen de Amerikaanse inlichtingendiensten. Vervolgens is alles door elkaar gehusseld en in willekeurige volgorde op het scherm gekwakt. Niemand die even controleerde welke scènes logischerwijs na elkaar horen of waarom de personages in godsnaam doen wat ze doen.
Een voorbeeld: Een arbiter wordt vanuit zuidelijk buurland Slowakije (de film speelt in het noorden van Polen) per helikopter ingevlogen om met Archibald af te rekenen. Als je de tijdslijnen langs elkaar legt duurt dit vliegritje in de film zo'n twintig minuten, wat absurd is. Vervolgens doodt de arbiter de helikopterpiloot (waarom?) en in plaats van op zoek te gaan naar zijn doelwit checkt hij rustig in bij een hotel in het dorp. Om wederom onduidelijke redenen begeeft Archibald zich ook naar het dorp, weet hij prompt op welke kamer de huurmoordenaar verblijft en bereidt een list voor met een fles wodka die hij blijkbaar al die tijd al bij zich had, of zoiets...
Nog een voorbeeld: Op een gegeven moment vliegen een aantal Predator-drones naar het dorp om de boel op te blazen. Een van de personages, die hiervan met geen mogelijkheid op de hoogte kan zijn, zien we vervolgens in de hotellobby een soort hutje van lijken maken, waar ze lekker onder gaat liggen. De drones schieten hun machinegeweren af (de allesvernietigende raketten bewaren ze mysterieus voor later in de film) en de kogels gaan dwars door het dak, maar niet door de lichamen waar onze protagonist onder ligt. Slechts een klein sliertje bloed sijpelt uit de vleesstapel langs haar gezicht.
Het debacle dat Alarum is valt de acteurs niet echt aan te rekenen, maar het zal hun aanzien in Hollywood zeker geen goed doen. Sylvester Stallone, die de arbiter speelt, heeft al blijkgegeven niet te beroerd te zijn om voor groene biljetten zijn waardigheid te laten wijken, getuige de realityserie The Family Stallone, maar hij gooit met deelname aan dit kaliber producties zijn reputatie helemaal te grabbel. En Scott Eastwood als Archibald komt op deze manier natuurlijk nooit van het label 'nepobaby' af. Om met een quote te eindigen die evenzeer op de film zelf slaat: "That makes no fucking sense! Or maybe it does, because it's a whole fucking shitshow."
Alarum is te zien bij Prime Video.
