"Sluit nooit vriendschap met een fan!" bijt filmster Lana zwembadschoonmaker Polly toe. "Ontmoet nooit je idolen" bitst Polly terug. De twee kennen elkaar pas een paar weken, maar hebben in die tijd een zeer intense relatie opgebouwd. Eentje met hoge pieken (een avondje vol alcohol en taco's) en diepe dalen (een wandeltocht zonder eind door de woestijn). La Más Fan is een kleurrijke Mexicaanse komedie over een gecancelde actrice en haar grootste fan, die soms ook haar ergste vijand is.
Lana Cruz is het boegbeeld van een langlopende misdaadserie in de Verenigde Staten, maar wordt ontslagen nadat een filmpje, waarin ze per ongeluk een fan (niet Polly) slaat, viraal gaat. Haar agent krijgt geen nieuwe acteerklussen voor Lana aangeboden in het goedbetaalde, commerciële circuit en richt zich vervolgens op een ander segment voor haar cliënt.
In Mexico wil een faalangstige regisseur van arthousefilms (een nogal ruim begrip hier) nog wel met Lana in zee, dus verlaat zij tienerdochter Greta en reist af naar haar thuisland. Daar ontmoet ze al snel de energieke Polly, die het zwembad van het hotelletje waar ze verblijft onderhoudt. Polly keek vroeger samen met haar moeder alle films en soapseries waar Lana in speelde en is dan ook dolblij haar idool te ontmoeten. Lana is iets minder enthousiast.
Als Polly zich in de dagen erna vakkundig in Lana's leven manoeuvreert en ook continu ongevraagd op de filmset verschijnt, ontstaat er een eigenaardige reeks gebeurtenissen waarin de twee vrouwen elkaar dan weer aantrekken en dan weer afstoten. Daarbij ligt de aandacht al snel niet eens zozeer meer op het stalkeraspect van de idool-fan relatie, maar gaat het vooral om de wederkerige, emotionele dynamiek. Polly heeft Lana nodig (denkt ze), maar andersom misschien nog wel meer. Het is dan ook het tweede deel van de film, waarin het er af en toe wat serieuzer aan toe gaat, dat er wat meer valt te genieten voor de kijker.
Want La Más Fan is in eerste instantie gewoon een soms aardige, maar vaker een nogal flauwe komedie met veel banale misverstanden en geschreeuw. Kate del Castillo en Diana Bovio als het idool en de "psychofan" geven hun personages nog wel enige diepgang mee, maar de andere rollen zijn volledige karikaturen, al kan dat soms ook best grappig zijn. Vooral Hugo Catalán als Lana's ambitieuze tegenspeler op de filmset is met zijn overdreven uitdossing en mimiek behoorlijk komisch.
De invloed van de cancelcultuur op publieke figuren en de obsessie van fans met hun idool wordt lichtjes onderzocht in La Más Fan, maar een venijniger script (denk aan Misery) had hier meer mee kunnen doen. Nu blijft het toch vooral bij oppervlakkige, voor de hand liggende observaties en ontwikkelingen. Op een gegeven moment vraagt een van de personages zich af waar de arthousefilm in de film nu eigenlijk over gaat. Een ander antwoordt dat hij het niet weet, waarop een derde toevoegt: "Het is kunst." Een goed staaltje ironische reflectie, maar niet genoeg om La Más Fan te redden.
La Más Fan is te zien bij Netflix.
