in Recensies
Update:
In een rommelig en verlaten kasteel in een dorpje bij Venetië woont de stoere, drieënzestigjarige Luciana, een astroloog met een geheel eigen werkwijze. Om hun wensen te laten uitkomen, hoeven haar klanten (vrouwen op zoek naar liefde, ondernemers met mentale inzinkingen) alleen maar een speciale reis te maken op hun verjaardag, om zo onder een nieuwe hemel herboren te worden. Geen yoga, meditatie of positieve affirmaties nodig. Aan de hand van aardrijkskundige metingen, de stand van de planeten en een website die goedkope vliegtickets aanbiedt, bepaalt Luciana hun bestemming. Maar de vermoeidheid heeft bij haar toegeslagen en stiekem heeft ze zo haar eigen verlangens.
Het is niet helemaal duidelijk wat dit Italiaanse docudrama precies wil, en dat is nog zacht uitgedrukt. Wishing on a Star had tragikomisch kunnen zijn, als hij grappig was geweest. Tragisch zijn de personages zeker, maar hun verhaallijnen worden onvoldoende uitgediept om daadwerkelijk met ze mee te leven. Een meeslepend drama is het dus ook niet. Hoewel je de personages (acteurs die zichzelf spelen) leert kennen zoals Luciana dat doet, tegenover haar aan haar bureau, terwijl ze met frisse tegenzin hun levensverhaal vertellen, maken deze ontmoetingen nauwelijks nieuwsgierig naar de vraag of hun hartenwensen in vervulling zullen gaan.
Nadat de cliënten met de moed der wanhoop naar hun 'verjaardagsbestemming' zijn vertrokken, volgt de film ze van een afstand. De focus ligt op hun dagelijkse handelingen (zoals de symbiotische tweelingzussen die tijdens hun reis overal selfies van maken), die op klinische wijze worden uitvergroot, terwijl hun belevenissen weinig losmaken.
Wishing on a Star lijkt vooral de minder romantische kant van het reizen te willen belichten, zoals hoe eenzaam en verloren het kan voelen om alleen in een restaurant te dineren waarvan je de menukaart niet begrijpt. Maar het is zeker geen Lost in Translation , waarin de personages zich overgeven aan filosofisch gemijmer. De reizen van de cliënten roepen beslist geen vakantiegevoel op, maar Wishing on a Star wordt ook geen cynische film noir. De bekende broeierige zomerse melancholie, à la Summertime Sadness van Lana Del Rey, is nergens te bekennen.
Na het bezoek aan Luciana slaan de cliënten verschillende wegen in. Sommigen boeken vooruitgang, maar voelbare opluchting is er bij niemand. De film blijft toonloos en vlak, en wordt nergens innemend of interessant. Wat valt er dan precies te destilleren uit Wishing on a Star, behalve dat mensen vaak vast blijven zitten in hun patronen? Ook met de tobbende en vermoeide astroloog voel je niet mee. Ze is duidelijk toe aan vakantie en beweegt zich bars richting pensioen. De astrologielessen aan haar dochter en de wandelingen op haar hometrainer zijn allerminst pakkend.
De verwikkelingen doen vaag denken aan de dramaserie In Treatment, waarin psychiater Paul Weston steeds verder gesloopt wordt door zijn patiënten (hij kan bijna geen zielenroerselen meer horen), terwijl zijn privéleven uit elkaar valt (hij maakt er zelf ook een puinhoop van) en ten slotte ontdekt dat stoppen met geestelijke zorg verlenen de beste oplossing kan zijn.
Cinematografisch zijn er zeker mooie beelden, maar die zijn wel erg gericht op de claustrofobische sfeer die uit eenzaamheid kan ontstaan. Wishing on a Star geeft commentaar op het groeiende aantal spirituele, maar commerciële coaches die hun verdienmodel baseren op de goedgelovigheid van mensen, en laat de kwetsbaarheid van Luciana's cliënten goed zien.
Dat uitgangspunt (de helende of juist schadelijke krachten van alternatieve genezers) had echter veel dynamischer en speelser uitgewerkt kunnen worden. Bijvoorbeeld met een zwaar ontgoochelde cliënt die, net terug van een snertreis, woedend zijn geld terug wil. Of door een wens via een speling van het lot onverwacht in vervulling te laten gaan. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, maar veel verder dan de verzuchtende astroloog en de weerbarstige, tegenvallende werkelijkheid komt de film niet.
Hoewel het acteerwerk goed is, voelt het scenario te voorspelbaar en te bedacht om te beklijven. De kaalheid van het bestaan wordt consequent benadrukt, maar een catharsis blijft uit (laat staan een wedergeboorte). Zelfs als die er was geweest, ontdek je te weinig over de personages om je iets van hun sterrenbeeld aan te trekken. Een mensenleven kent nu eenmaal een bepaalde mate van geklungel en het aanvaarden van een zekere kilte, maar dit verhaal is weinig inspirerend of troostend. Zo laat Wishing on a Star vooral veel te wensen over.
