In Nederland is er momenteel veel aandacht voor de (on)veiligheid van vrouwen, thuis en op straat. De moord op Lisa heeft een maatschappelijk bewustzijn versterkt. In India is femicide van oudsher een tragisch gegeven binnen de hiërarchische samenleving waarin huiselijk geweld algemeen wordt geaccepteerd en een vrouwenleven soms letterlijk minder waard is. De charmante Charles Sobhraj liet in de jaren zestig een spoor van vermoordde vrouwen (en enkele mannen) achter en werd de 'bikini killer' genoemd. Netflix presenteert nu een film over de zoektocht naar deze man, gegoten in de vorm van... een komedie.
Charles Sobhraj's naam is voor de film veranderd naar Carl Bhojraj, maar er bestaat geen enkele twijfel dat het hier dezelfde man betreft. Charles/Carl werd begin jaren zeventig in de kraag gevat door de in India wereldberoemde inspecteur Madhukar Bapurao Zende (spreek uit als 'Dzjende') van het politiebureau Agripada, te Mumbai. In 1986 ontsnapt de seriemoordenaar echter uit de gevangenis. Zende voelt zich meteen geroepen om de klopjacht op de voortvluchtige te openen, ook al valt deze inmiddels buiten zijn jurisdictie. Zijn motivatie is dat de naam van India is bezoedeld en hij dit recht moet zetten.
Plichtsgetrouwheid, vaderlandsliefde, en moed zijn de waarden waar Zende voor staat en die hij uitdraagt naar het team collega's dat hij samenstelt om achter Carl aan te gaan. De sukkels in zijn gevolg kunnen ook wel de nodige sturing gebruiken. Het leidt tot veel komische, maar ook wat repetitieve situaties waarin Zende op zijn kenmerkende, doodserieuze toon een ondergeschikte aanspreekt en die laatste erbij kijkt alsof hij water ziet branden. Manoj Bajpayee als Zende doet denken aan Leslie Nielsen, maar dan zonder de extreme gekkigheid waarmee Dr. Rumack of Lt. Frank Drebin geassocieerd worden. Grappig is hij wel.
De serieuze kant van dit verhaal en de mythevorming rond het (echt bestaande) personage van inspecteur Zende zijn wat lukraak in de film verweven. In kenmerkende Bollywoodstijl worden slapstick en dans afgewisseld met doodernstige momenten. Waarin de liefde en trouw tussen Zende en zijn vrouw gevierd worden, of de inspecteur nog eens een gewichtige toespraak houdt over de plichten van een politiebeambte. Ook Carl is het ene moment een ridicule Borat-lookalike, maar kan plotseling toch akelig sinister overkomen. In veel producties werkt een dergelijke afwisseling niet, maar Inspector Zende doet zeker een gooi in de goede richting.
Qua plot wordt de film enigszins gehinderd door de werkelijkheid. De klopjacht en het speurwerk zijn eigenlijk net niet enerverend genoeg. Veel plannetjes leiden tot niets en we krijgen nooit echt het idee dat de voortvluchtige ongenadig het vuur aan de schenen wordt gelegd als in The Fugitive of dat die laatste de inventiviteit bezit zoals in pak hem beet Frank Abagnale in Catch Me If You Can.
Het kat-en-muisspel (in de film wordt dit aangeduid als de strijd tussen de slang en de mangoest) mist het nodige venijn en is eigenlijk te luchtig voor een film over een vrouwenmoordenaar die in het echt meer dan twintig slachtoffer heeft gemaakt. De voice-over tijdens de openingsmontage zet al meteen de (rare) toon: "Het is gebaseerd op ware gebeurtenissen, maar het lijkt op een sprookje."
Inspector Zende is te zien bij Netflix.
