In het oppervlakkige Hollywood hebben vrouwen van middelbare leeftijd het best zwaar. Voor menig actrice breekt het moment aan dat ze te oud zijn om moeders te spelen en te jong om de oma uit te hangen. Meryl Streep lijkt er echter weinig last van te hebben. Ze wist zich onophoudelijk door drieënhalf decennium heen te acteren. De staat van dienst van mevrouw Streep is bewonderenswaardig. Geen acteur of actrice wist zoveel Oscarnominaties te scoren. De rol van Margaret Thatcher zou Meryl Streep wel eens aan nominatie nummer zeventien kunnen helpen. Haar aanwezigheid is dan ook de enige reden om een kaartje voor The Iron Lady te kopen.
Mamma Mia!-regisseur Phyllida Lloyd mag zichzelf in haar handjes knijpen dat ze La Streep heeft weten te strikken voor de hoofdrol in haar biopic over de bikkelharde Britse premier. De invulling van de hoofdrol is perfect, maar wat aanpak betreft is The Iron Lady een rommeltje. We maken kennis met een stokoude Margaret Thatcher die bij de avondwinkel een boodschapje doet. Dementerend, maar nog steeds met een volle agenda. De oud-politica babbelt en kissebist er driftig op los met haar overleden man Denis. Ze aanschouwt de wereld zoals deze er voorstaat in de eenentwintigste eeuw. De onrust van de huidige tijd doet haar terugdenken aan haar politieke carrière, waarin ze in een mannenwereld moest vechten voor respect, leiderschap en gezag.
Lloyd zapt lustig door de politieke loopbaan van de eerste vrouwelijke premier van Groot-Brittannië. Geboren als dochter van een kruidenier uit Grantham onder de naam Margaret Roberts, ontwikkelt ze op de universiteit haar politieke ambities. Lloyd en scenariste Abi Morgan wagen zich nauwelijks aan het waarom van Thatchers beweegredenen om zich in de politiek te storten. Verder dan afgezaagde statements dat Margaret niet een van die vrouwen wil zijn die achter het aanrecht wegkwijnt, komt het niet. Haar geestdrift is in grote lijnen wel duidelijk, maar mist finesse in de uitwerking. Het hoe wordt uitgebreider uitgelicht. We zien Thatcher opklimmen vanuit de lokale politiek tot het Lagerhuis, waar ze tussen de kerels haar mannetje staat. Dit leidt tot de post van minister van Onderwijs en Wetenschap en uiteindelijk dus premier. Incidenten en gebeurtenissen als de Falklandoorlog en politieke aanslagen worden plichtmatig afgevinkt.
De gebeurtenissen van toen worden aan Thatchers leven als oude demente vrouw gelinkt. Jim Broadbent zoemt in zijn rol van wijlen man Denis dikwijls als irritante bromvlieg om het hoofd van zijn eega. Het gevaar loert hierbij dat Margaret Thatcher onrecht wordt aangedaan door haar als knetterseniel te bestempelen. De aanpak riep zelfs bij haar huidige collega David Cameron en Thatchers kinderen reacties op. Was het wel zon goed plan om de voormalige premier in al haar kwetsbaarheid te tonen? Had Lloyd niet beter kunnen wachten tot de oud-premier vredig het tijdelijke voor het eeuwige had verwisseld? Het contrast tussen de strijdlustige Thatcher, die niet voor niets de bijnaam de ijzeren dame kreeg, en de verwarde maar nog steeds charmante oude vrouw geven echter een genuanceerd beeld van de politica.
Streep is ronduit subliem in haar vertolking. De vedette heeft haar talloze talenten in de strijd gegooid om haar eigen versie van Margaret Thatcher neer te zetten, zonder te verzanden in gemakkelijke imitatie. Voor de gelijkenis zorgen de overtuigende make-up en het accentje wel. Vanaf het eerste shot is Streep fascinerend. Haar overbekende voorkomen verdwijnt in een milliseconde naar de achtergrond. Onoverkomelijk probleem of misschien juist wel een zegen is dat Streep de film overstemt. Lloyd maakt de zaak nodeloos ingewikkeld door heen en weer te stuiteren tussen twee en soms zelfs even drie tijdsvakken. De parallellen die worden getrokken tussen het verleden en het heden worden er met de haren bijgesleept. Het valt de regisseur te prijzen dat ze niet een rechttoe-rechtane biopic heeft willen afleveren, maar The Iron Lady schreeuwt om structuur.
