Een Italiaans drama in meerdere betekenissen van het woord. Het verhaal focust zich op de gespannen verhouding tussen een veroordeeld moordenaar en zijn inmiddels volwassen zoon en dochter.
Fabio is een jonge gevangenishulpverlener die veroordeelden weer op het rechte pad probeert te krijgen. Het cynische is dat zijn eigen leven altijd om dat van een ander draait, in het bijzonder om dat van zijn afwezige vader Luigi die al jaren vast zit voor moord. Dit wordt een obsessie wanneer Fabio wordt toegewezen als de hulpverlener van zijn vader als deze wordt overgeplaatst naar een nieuwe accommodatie om daar de laatste tien jaar van zijn straf uit te zitten.
Fabio probeert Luigi weer bij het bestaan te betrekken, hem deelgenoot te maken van zijn eigen leven en dat van zijn zwangere zus. Maar hoe dring je door tot een man die tot het bot is verbitterd en één is geworden met het beton en de tralies van zijn cel?
De kracht van LAria Salata is de gehanteerde eenvoud van het verhaal, de ingetogen mise-en-scène en spaarzame dialoog. Zo vertelt Luigi aan Fabio hoe hij aan zijn naam is gekomen; naar de eerste de beste persoon die hem gedag zei. Tevens is er humor wanneer Luigi in de gevangenis buschauffeur speelt van een onverwachte fantasiereis door Rome door gebruik te maken van stoelen in busopstelling. Deze kleine elementen in de film verheffen het gewone en alledaagse tot datgene waar het in het leven om draait.
Het acteerwerk is formidabel en ieder personage komt overtuigend over als gevangene van zijn eigen mentale gevangenis. Dit is eveneens hetgeen de film terughoudend maakt; het blijft een geacteerde registratie van innerlijke pijn. Helaas wordt dit niveau niet overstegen door gebruik te maken van meerdere verhaallijnen of expliciete motivatie in termen van concrete doelen. Wie de personages zijn weten we, wat ze doen ook, maar wat zijn hun beweegredenen? Wat gaat er nou daadwerkelijk in hen om? Het enige waar de personages zich mee bezig houden is de zorg om een vader die wel gered wíl worden, maar door het systeem niet meer te redden ís. Een actiegedreven plot is zeker niet noodzakelijk maar iets meer sturing zou fijn zijn geweest. Het had het verhaal meer substantie gegeven en boeiender gehouden. Nu is het een stuurloos schip waarvan de kapitein als eerste van boord springt.
[doemaarrood]LAria Salata is onderdeel van het NICE-festival, waar hier meer over te lezen is.[/doemaarrood]
