Toen Amy Pascal vorig jaar in een interview impliceerde dat Tom Hardy en Tom Holland in hetzelfde filmuniversum leefden, werd het internet overspoeld door memes van een sombere Kevin Feige. Na al die moeite om Spider-man te verhuizen naar het MCU, volgde er veel onduidelijkheid: is Venom nu een spin-off? Een soort-van-MCU-film? Of onderdeel van een geheel nieuwe reeks spinnenfilms?
Marvel wil nog wel eens het studiologo aanpassen, om te voorkomen dat films van bijvoorbeeld Fox worden gezien als MCU-films. Ditmaal is die afstandelijke houding extra benadrukt en vinden we in koeienletters 'In Association With' boven het Marvel-logo. De film zelf distantieert zich ook duidelijk van het Spider-Verse. Eddie Brock is verhuisd van New York City naar San Francisco (al is Ant-Man nergens te bespeuren) en wordt er enorm ingehouden met referenties naar gebeurtenissen, spinnen of ook maar iets dat Venom kan verbinden aan de stripboekenreeks waar hij zijn oorsprong vond.
Opvallend genoeg lijkt Venom zelf, visueel gezien dan, zo uit de stripboeken te zijn gelopen. Het gitzwarte monster komt uit de ruimte, meegebracht door een groepje astronauten (onder wie de zoon van J. Jonah Jameson, in een soort weggemoffelde easter egg). In tegenstelling tot het magere scharminkel uit Spider-Man 3, is deze versie van Venom imposant, slijmerig, een beetje vreemd en heeft hij een prachtige rauwe stem. Tom Hardy heeft al eens zijn talent voor een bijzondere of brommende stemklank laten horen in The Dark Knight Rises en Mad Max: Fury Road. Ditmaal heeft hij wat hulp gehad van de sound designers van Venom, maar de scènes waarin Brock en Venom met elkaar praten, zijn echt hoogtepunten dankzij zijn acteer- en stemwerk.
Het feit dat de filmwereld zo leeg is, zonder New York, Spider-Man of andere elementen die er een levendig superheldenuniversum van maken, maar dat de uiterlijke presentatie van Venom bijna honderd procent klopt, komt enorm ouderwets over. In de jaren negentig was het vrij normaal om een superheld een zo accuraat mogelijk filmkostuum te geven en dit cartooneske personage dan in een realistische filmwereld te dumpen. Gooi er wat vreemde opmerkingen en humor bij en het publiek accepteert die botsing wel. Nu je dit weer ziet in Venom, in het gouden tijdperk van superheldenfilms, komt dat opeens heel vreemd over en merk je hoe ver we gekomen zijn. Venom is namelijk een cool wandelend special effect, maar niet veel meer dan dat. Hij voelt niet als een volledig personage, met motivaties, emoties en een band met de wereld waarin hij leeft.
Ruben Fleischer (Zombieland, Gangster Squad) probeert nog wel wat emotie en acteerwerk uit zijn cast te persen. Gezien deze gevuld is met acteurs als Tom Hardy, Michelle Williams en Riz Ahmed, lukt dat enigszins. Hardy verkoopt prima zijn lichamelijke fratsen, Williams is een aardig liefje van Eddie Brock en Riz Ahmed gaat voor een soort welbespraakte Elon Musk met een superioriteitscomplex.
Helaas kent het scenario nauwelijks groei, diepgang of thema, ondanks een speelduur van bijna twee uur. Er zijn momenten dat de strijd tussen Venom en zijn rivaal iets diepers zou moeten betekenen. Een keuze tussen het eindeloos verorberen van alles wat leeft, of in symbiose leven met andere levensvormen. Dit thema laat men echter vrij gauw vallen, waarna extra opvalt hoe vlak de meeste personages zijn, inclusief Eddie Brock. Hij is de welbekende rebel met een hart van goud, maar verandert nauwelijks gedurende de film.
Daarmee komt direct alle aandacht te liggen op de actiescènes en humor. Met animatiereus Sony Pictures Imageworks en de Zombieland-achtergrond van Fleischer, is het vrij onverwacht dat die allebei matig zijn. Hoewel Venom er prima uitziet, is de actie superhectisch, warrig gefilmd en duren achtervolgingen onnodig lang. Combineer dat met de geforceerde humor en het feit dat de mooiste momenten in de trailers zitten, en de mobieltjes worden al gauw uit de broekzakken getoverd door het afdwalende bioscooppubliek.
Geloof niet alle supernegatieve Twitterberichten. Nooit haalt Venom het bij het verschrikkelijke cartooneske dieptepunt dat Catwoman heet. Het titulaire monster ziet er frappant uit en Tom Hardy is een prima keuze geweest om hem te vergezellen. Er valt ook nog een vreemd soort plezier te beleven, zoals in een onverwacht vrouwelijk personage, dat fans van Venom wel zullen herkennen. Dat gezegd hebbende is Venom een ontzettend middelmatige superheldenfilm. Eentje die naast bioscoopknallers als Thor Ragnarok of Deadpool weinig indruk maakt. Men had die kijkwijzersticker beter kunnen omtoveren naar de hoogste leeftijdsgrens, om vervolgens af te kijken bij oorspronkelijk Spider-manregisseur Sam Raimi voor een heftige horrorvariant van Venom. Nu is het eigenlijk alleen interessant voor fans die het misbaksel uit Spider-man 3 uit het geheugen willen wissen, en vervangen met een Venom die visueel helemaal klopt. Behalve dat spinnenembleempje dan.
