Regie: David Blue Garcia | Scenario: Chris Thomas Devlin | Cast: Sarah Yarkin (Melody), Elsie Fisher (Lila), Mark Burnham (Leatherface), Jacob Latimore (Dante), Moe Dunford (Richter), e.a. | Speelduur: 83 minuten | Jaar: 2022

In 1974 verscheen The Texas Chainsaw Massacre van regisseur Tobe Hooper. Hierin zagen we hoe een groepje jongeren ten prooi viel aan Leatherface, een maniak met een ronkende kettingzaag, én zijn kannibalenfamilie. In de loop der decennia zijn er meerdere vervolgen uitgekomen, maar geen van allen heeft het gruwelijke realisme van het origineel weten te evenaren.

Nog altijd voel je na afloop van The Texas Chainsaw Massacre sterk de aandrang om onder de douche te springen, om even alle vuiligheid van je af te spoelen. De mix van suggestieve horror, groezelige beelden en de broeierige, haast bedwelmende hitte op het Texaanse platteland is misselijkmakend. En opmerkelijk genoeg kwam daar amper een emmer bloed of smerigheid aan te pas.

Hoe anders is dat met Texas Chainsaw Massacre (zonder 'the') van regisseur David Blue Garcia? Zijn film is weliswaar een direct vervolg op het origineel - dat de draad na bijna vijftig jaar weer oppakt en alle tussenliggende delen negeert - maar qua toon en stijl is dit geen consequente doorrekening geworden. Hier klotst het bloed juist wél tegen de plinten en zijn alle moordpartijen extra grafisch in beeld gebracht.

Is dat een probleem? Dat hangt er maar net vanaf met wat voor verwachtingen je aan deze Netflix-film begint. Wie gewoon een avondje wil afstemmen op ongecompliceerd horrorvermaak, met een vleugje zelfbewuste humor, kan zich prima vermaken met de slachtpartijen. Verwacht je een klassieker in de dop te gaan zien... tja... dan kun je deze maar beter overslaan.

We maken kennis met vier jongeren die afreizen naar een spookdorpje in de Amerikaanse staat Texas, waar ze van plan zijn de mogelijkheden tot gentrificatie te onderzoeken. Het idealisme van deze millennials werkt al meteen aardig op de zenuwen: ze vinden pick-uptrucks maar nutteloze grootvervuilers en de Confederatievlag moet uiteraard zo snel mogelijk van stok worden gehaald.

Bloedirritant, zulke wereldverbeteraars! Maar wacht eens even: is dat maatschappijkritische tintje stiekem eigenlijk niet heel erg leuk gevonden? Vroeger - met name in de jaren zeventig en tachtig - werden personages in horrorfilms vaak omwille van hun promiscue gedrag aan het mes geregen, maar anno 2022 mag er juist worden afgerekend met figuren die zich veel te politiek correct opstellen.

Dat leidt soms tot grappige situaties. "Probeer iets en je wordt gecanceld, bro!" zegt een tiener met een smartphone in de hand, klaar om te filmen, terwijl Leatherface tegenover hem staat. De bonkige psychopaat is niet onder de indruk van zo'n dreigement en zwengelt meteen zijn geliefde kettingzaag aan. Het hoeft allemaal niet zo serieus, benadrukken de makers. In zulke sferen ontstaat er op een gegeven ook wat ruimte om openlijk te flirten met een beroemde scène uit The Shining van Stanley Kubrick.

Helaas werken andere zaken helemaal niet goed. Veruit het zwakste element is het subplotje rondom de inmiddels bejaarde Sally Hardesty, de enige overlevende van het bloedbad uit 1974 (niet gespeeld door wijlen actrice Marilyn Burns, maar door Olwen Fouéré). Ze wordt hier op een soort halfslachtige wraakmissie gestuurd, net zoals Jamie Lee Curtis in de recente Halloween-films, maar de uitwerking ervan laat ernstig te wensen over. Laat dat deel van het verleden maar gewoon met rust.

Texas Chainsaw Massacre is te zien bij Netflix.