Regie: Bradley Walsh | Scenario: Rick Garman, Brigit Stacey | Cast: Jessy Schram (Shayna Judson), Niall Matter (Grady Connor), Lucas Bryant (Duke Sterling), Zach Smadu (Carl Campbell), e.a. | Speelduur: 84 minuten | Jaar: 2020

Love Song. De titel alleen al roept de associatie op met suikerzoete romantiek. Net als een lekker in het gehoor liggend liefdesliedje moet deze een zo breed mogelijk publiek bereiken. Een titel als deze doet denken aan herkenbaarheid, een goede afloop en goedkope bonbons. Daar is in principe helemaal niets mis mee; er zijn genoeg prima films in deze categorie. Denk aan Dear John en Notting Hill. Geldt dit ook voor Love Song?

Shayna Judson droomt ervan door te breken als zangeres. Als zij wordt afgewezen als achtergrondzangeres bij de legendarische Duke Sterling, keert zij teleurgesteld terug naar geboortedorp. Hier wordt een countryfestival georganiseerd, waar ook de charmante tekstschrijver Grady Connor rondloopt. Jaren geleden schreef hij met de nog charmantere Duke een nummer, waar die vervolgens alle eer voor opstreek. Sindsdien is hun vriendschap tot onder het vriespunt gedaald.

Toevallig moet Grady een nieuwe hit afleveren en heel toevallig ziet hij in Shayna een nieuwe schrijfpartner met wie hij die hit kan schrijven. Mocht je nu denken: "Goh, ik heb wel een vermoeden van hoe dit zal aflopen", dan heb je hoogstwaarschijnlijk gelijk. Regisseur Bradley Walsh moet hetzelfde hebben gedacht. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan? Of nog beter, zonder enige inspanning? Walsh stopt zo weinig energie in Love Song dat het verhaal zich tergend traag naar de eindstreep sleept. De film zou een flinke schop onder zijn kont kunnen gebruiken.

Daarnaast valt op dat Love Song een sterk naïeve toon aanslaat. Hoe de personages handelen en met elkaar praten grenst aan het kinderlijke. Shayna en haar vriendin zijn net twee giechelende tienermeisjes, Duke moet de coolste jongen uit de klas voorstellen, Grady is zijn verlegen creatieve partner. Maar dit zijn dertigers, veertigers. Geen middelbare scholieren die voor het eerst de liefde ontdekken. Of liefdesliedjes vol dooddoeners schrijven.

Het is ook net of Love Song een sterke zendingsdrang heeft. De film is ervan overtuigd dat de boodschap over ware liefde en herstellende vriendschap per se moet worden overgebracht. Niemand spreekt over het christelijke geloof, maar toch heeft deze film een merkwaardig vrome ondertoon. Alsof iedereen op elk moment een christelijk liedje zou kunnen zingen.

De aanwezigheid van die vrome toon is overigens niet vreemd. Love Song werd namelijk onder de titel Country at Heart oorspronkelijk uitgezonden door Hallmark Channel. Dezelfde Hallmark als die van de kaarten met opbeurende woorden. Geen wonder dus dat Walsh' romantische drama zo overweldigend zoet smaakt en zich zo sterk concentreert op positiviteit.

Het beste advies voor Love Song is om er met een heel grote boog omheen te lopen en een echt liefdeslied op te zetten. Ook daar zitten draken tussen. Maar dan ben je maximaal vijf minuten kwijt in plaats van tachtig.

Love Song is te zien bij Netflix.