In 1915 begon de Armeense genocide, waarbij meer dan één miljoen Armeniërs om het leven kwamen. Hoewel animatie nog nauwelijks gebruikt is om deze historische gebeurtenis in beeld te brengen, is regisseur Inna Sahakyan van mening dat het een krachtig medium is om iets lastigs als trauma te behandelen. Met een unieke animatiestijl toont Aurora's Sunrise deze zwarte bladzijde in de Armeense geschiedenis door de ogen een jong meisje, die alles moet achterlaten.
Sahakyan vertelt de Armeense genocide door de ogen van Aurora Mardigianian. Het veertienjarige meisje moet vluchten wanneer haar dorp wordt aangevallen en belandt met hulp van haar oom in de Verenigde Staten. Hier trekt ze al gauw de aandacht van filmproducenten uit het opkomende Hollywood van begin twintigste eeuw. Haar tragische verleden verschijnt in de krant en vervolgens op het witte doek: Auction of Souls, een mega-hit waarin ze ook nog eens zelf de hoofdrol speelt.
Ondanks dat de film een documentaire is, doet deze zich meer voor als een aangrijpend historisch drama. Toch trekt hij je terug naar de realiteit doormiddel van archiefmateriaal van interviews met Aurora en fragmenten van Auction of Souls. Deze wisseling tussen animatie en archiefmateriaal zorgt ervoor dat de emotionele lading van belangrijke momenten ijzersterk overkomt. De schrijvers lijken dan ook niet bang om verschillende gruwelheden van deze genocide te laten zien in geanimeerde vorm. Terwijl Aurora beschrijft hoe vele vrouwen zijn verkracht en haar familie is vermoord, zie je fragmenten van deze daden waarvan je maag omdraait. Het effect van deze tragische gebeurtenissen is te zien in zowel de geanimeerde versie van de jonge Aurora als de oude echte Aurora.
Deze afwisseling tussen animatie en archiefmateriaal is ook zeker nodig. Ondanks dat de waterverf-achtige stijl erg mooie en aangrijpende beelden oplevert, trekken de onrealistische houterige bewegingen je soms uit het verhaal. Ook de gezichten van de geanimeerde personages zijn niet altijd even makkelijk te lezen waardoor een scène soms(onbedoeld) wat griezelig kan overkomen.
De animatiefilm is op zijn mooist wanneer er zo min mogelijk beweging is en de animatie bijna een tableau wordt, ondersteund door een verhaal. Deze tableaus zijn extra fraai door een toevoeging van rood zijde dat door de hele film heen symbool staat voor verlies. De documentaire maakt met deze symboliek een mix tussen realiteit en fantasie, die mooi weergeeft hoe een kind misschien om zou gaan met een trauma als deze.
De pracht en praal van de waterverfstijl en de archiefbeelden vertroebelen wel een beetje de boodschap. Want wat wil Sahakyan nu eigenlijk bereiken met haar documentaire? Wilde ze de Armeense genocide in kaart brengen? Het verhaal vertellen van een meisje dat tegen alle verwachtingen in een filmster werd? Of misschien een licht schijnen op de kille manier van zaken doen in Hollywood? Het antwoord is waarschijnlijk allemaal, maar in slechts anderhalf uur komt niet alles helemaal tot zijn recht.
