Fincher is terug. Na een uitstap in zwart-wit met Mank baadt zijn nieuwste als vanouds in afstandelijke geel- en blauwtinten. Het verknipte menselijk brein, een constante factor binnen Finchers oeuvre, staat wederom centraal. Huurmoordenaar The Killer ziet doden in opdracht als een ambacht dat alleen met de juiste levensstijl, werkethiek en muziek is vol te houden. Maar dat zelfs de meest doorgewinterde huurmoordenaars fouten maken, blijkt uit een perfect opgebouwde opening. Jammer dat Fincher vanaf dan net zo geroutineerd en berekenend te werk gaat als zijn centrale antiheld.
Na een mislukte klus moet The Killer al zijn skills in dienst stellen om zijn geliefde in bescherming te nemen. We worden geacht mee te gaan in The Killers drang naar vergelding voor de zware mishandeling van zijn vriendin, maar Fincher neemt amper de moeite om ons te laten geloven in hun onvoorwaardelijke liefde voor elkaar. Fincher besteedt veel tijd aan het doorgronden van zijn hoofdpersonage, maar de rest bungelt er wat onwennig bij. Een bijrol van meer dan tien minuten speeltijd was een welkome afwisseling geweest.
Wie Fassbender eerder zag in films zoals Prometheus en Shame weet dat hij als geen ander een stalen gezicht opzet. Hoewel hij een solide vertolking neerzet, voelt het niet alsof de acteur erg wordt uitgedaagd. Hetzelfde geldt voor Tilda Swinton, maar toch weet zij zich met spierwit kapsel en ongenaakbare charme in slechts enkele minuten tot hoogtepunt van de film te verheffen. Een gedeelde positie overigens met de elektronische score van Trent Reznor en Atticus Ross. Het is bijna zonde dat Fincher hun muziek met een onnodige The Smiths-marathon lastigvalt.
Meer dan in Finchers eerdere werk ligt de focus vooral op stijl, wat zeker niet verkeerd uitpakt. In een zinderende geweldschoreografie neemt The Killer het op tegen The Brute. Weinig actiescènes zullen deze energie dit jaar evenaren. Dat The Killers mantra 'stick to the plan' en zijn daadwerkelijke handelen dan al enige tijd niet meer gelijklopen, hint erop dat hij langzaam soft begint te worden en zijn nihilisme in overdrive verandert in compassie. Het levert een zwak moralistisch einde op.
Naar verluidt deed Fincher zestien jaar over het verwezenlijken van zijn passieproject The Killer. Voor de regisseur die ons iconische films zoals Se7en en The Social Network bracht, is het eindresultaat toch enigszins teleurstellend te noemen. Eigenlijk kleurt Fincher hier wel erg braaf tussen de lijntjes. De gelikte openingstitels zeggen genoeg; dit is premium materiaal voor de Netflix catalogus. Een stuk meer dan Mank dat was in ieder geval. Maar het valt niet te ontkennen dat The Killer lekker wegkijkt.
