De Tatta's was alleen al in Nederland een groot financieel succes. Dat minder dan een jaar later al een vervolg uitkomt voelt toch wat overhaast aan. Maar elke film verdient het voordeel van de twijfel. Misschien klotste de inspiratie bij de makers daadwerkelijk uit de oren. Of moeten we cynisch vaststellen dat er gemolken moet worden wat er te melken valt?
Deel een kon met een beetje goede wil nog een omgekeerde Flodder worden genoemd. En met wat slechtere wil een uitgerekte Telfort-reclame met Patrick Stoof: "Van rijk belegde ciabatta's naar uitgemaakt worden voor tatta's", maar dan in anderhalf uur. Dit vervolg komt voor beide omschrijvingen amper in aanmerking. Waar de familie Flodder in het tweede deel nog helemaal naar Amerika werd getransporteerd, moeten de Tatta's het doen met een verhaal dat zelfs Nederlands notoir slechtste film De Zeemeerman er in een kwartiertje doorheen jaste.
Een projectontwikkelaar komt naar de Hollandwijk met een nare boodschap: de boel staat op instorten en we slopen de boel om er nieuwe, dure flats neer te zetten. Huisvader Erik vertrouwt het niet en besluit het voor de wijk op te nemen. Maar het is lastig iedereen te overtuigen als de uitkoopprijs helemaal zo slecht nog niet is en de wijk steeds vaker als onveilig aangemerkt wordt. En plotseling staat opa Richard ook nog eens voor de deur. Die is door zijn twintigjarige vrouw het huis uit geknikkerd na een gelukkig geëindigde massage. Of hij mag komen logeren.
Wat De Tatta's 2 het meest in de weg zit is het schrijfwerk. Er worden een hoop potentieel geestige situaties opgeworpen, maar het ontbreekt aan scherpte om grappen echt goed in te koppen. En als het verhaal dan eigenlijk ook geen verhaal blijkt, is het lastig genieten. De belangrijkste plotlijn is namelijk een filmconventie, die zo vanzelfsprekend wordt geacht dat er geen moeite is genomen om die goed in te vullen.
Vooral lastig is daarin de rol van huisvader Erik die mensen probeert te helpen die niet geholpen willen worden. De buurtbewoners kunnen het door Bleekmans geboden geldbedrag namelijk goed gebruiken. Geen moment wordt een gemeenschapszin geschetst die misschien belangrijker is dan de belofte van euro's. We moeten mee in de monomanie van een omhooggevallen tatta, de witte man die beter weet wat eraan schort dan zijn multiculturele buurtgenoten, terwijl dat misschien niet eens zo is. En de film lijkt zich daar niet eens van bewust.
En dan het acteren. Leo Alkemade is een grappige vent met een aardige bak talent, maar heeft eigenlijk nog nooit matig geschreven materiaal naar een hoger niveau weten te tillen. Leonie ter Braak hoeft alleen maar oogrollend op hem te reageren, waarmee ook haar talent verspild is. John Buijsman straalt nog enigszins besmettelijk speelplezier uit, maar zelfs deze veteraan blijkt niet sterk genoeg voor het materiaal dat hij krijgt. De enige die een beetje goed uit de verf komt in een verder platgeslagen, ongeïnspireerde rol is Margôt Ros.
De Tatta's 2 belooft een grappige film te zijn, maar levert simpelweg niet. De dialogen bieden niks om ook maar over te giechelen en de slapstick voelt veel te makkelijk en bovendien belabberd getimed. Als je je afvraagt of bij een Holocaustdrama in de naastgelegen zaal meer gelachen wordt, moet je toch vaststellen dat er iets mis is gegaan. Dit neerzetten in minder dan een jaar tijd is vast niet makkelijk geweest, maar soms is een moeilijkere beslissing nóg beter: meer tijd nemen.
