Regie: Dan Levy | Scenario: Dan Levy | Cast: Dan Levy (Marc), Ruth Negga (Sophie), Himesh Patel (Thomas), Luke Evans (Oliver), Celia Imrie (Imelda), e.a. | Speelduur: 100 minuten | Jaar: 2024

Wanneer Marcs man plotseling overlijdt, stort zijn wereld in. Hij is nu niet alleen een wees, maar ook een weduwnaar. Om op zoek te gaan naar zichzelf en afsluiting, neemt hij zijn twee beste vrienden mee naar Parijs. Het debuut van regisseur Dan Levy focust zich vooral op het trio, wat zorgt voor een fijne dynamiek, maar Good Grief gaat nooit echt de diepte in.

Het is kerst, en dat vieren geliefden Marc en Oliver samen met hun families. Na een gezellige avond, vertrekt Oliver vroeg. Hij gunt Marc wat tijd met zijn eigen familie, omdat Marcs moeder nog niet lang geleden overleden is, en het gemis met kerst begrijpelijkerwijs meer gevoeld wordt. Kort na zijn vertrek loeien ineens sirenes in de buurt van het feest. Oliver blijkt verongelukt te zijn, wat het begin is van een emotionele achtbaan voor Marc.

Helaas komt die achtbaan nooit echt op gang. Na het verlies van Oliver is het rouwproces en verdriet van Marc verrassend vlak. In het eerste jaar dat Marc zonder Oliver leeft, probeert hij zichzelf af te leiden, en worstelt hij om zijn artistieke motivatie weer te vinden. Het proces sleept zich helaas voort en bouwt nergens naar op. De eerste twaalf maanden waren beter tot hun recht gekomen in een montage, omdat de film pas echt op gang komt als Marc erachter komt dat Oliver geheimen voor hem had.

Dit leidt tot een reis naar Parijs. Marc neemt zijn beste vrienden Sophie en Thomas mee. Hoewel Sophie en Thomas enigszins stereotyperend aanvoelen - Sophie is de vrije geest die zichzelf vernietigt in plaats van met haar emoties om te gaan, en Thomas is de stem van de rede die zich altijd gereduceerd voelt tot een sidekick - maken zij hun eigen ontwikkelingen door, los van Marcs verhaallijn.

Levy en Evans hebben een goede klik, maar de kijker brengt niet genoeg tijd met hen door om echt een band met het koppel op te bouwen. Wanneer Marc later in de film een relatie krijgt, voelt die dieper van de relatie die hij had met Oliver. Iets wat gek is, aangezien de twee getrouwd waren.

Marc, Sophie en Thomas hebben een goede chemie, en het is echt leuk om te zien hoe de acteurs elkaar uitdagen. Toch missen de momenten dat ze met elkaar botsen diepte. Er wordt regelmatig gezegd dat ze ergens mee zitten of dat het niet goed gaat, maar hoe ze dat ervaren is niet goed te zien in het uiten van emoties of lichaamstaal. Het is te zien dat de acteurs dat kunnen, maar iets ze tegen lijkt te houden. Het voelt alsof Levy terughoudend is met zijn script, bang om de personages teveel af te laten wijken, en de film lijdt daaronder.

Good Grief is een mooie film om te zien, de scènes zijn strak en goed in beeld gebracht. Het begin voelt meer aan als een toneelstuk, waarbij een chaotisch maar vrolijk kerstfeest wordt afgesloten met een gezamenlijk lied. Dit gevoel blijft hangen door de vele reflecterende dialogen over verlies en hoe daar mee om te gaan, vaak gefilmd in lange scènes op één locatie.

Humor kan een relativerende werking hebben, en Good Grief wordt echt interessant op de momenten waarin dit meer op de voorgrond treedt. Maar die momenten zijn er zo weinig, dat het idee ontstaat dat dit niet is wat Levy in gedachten had toen hij deze film maakte. Good Grief gaat helaas niet diep genoeg om als drama bestempeld te worden, maar heeft te weinig humor om als komedie gezien te worden. Het sterke acteerwerk zorgt ervoor dat Good Grief de middenmoot ontstijgt.

Good Grief is te zien bij Netflix.