Regie: Robert Zemeckis | Scenario: Chris Weitz, Robert Zemeckis | Cast: Tom Hanks (Gepetto) Joseph Gordon-Levitt (Jiminy Cricket - stem), Benjamin Evan Ainsworth (Pinocchio - stem), Giuseppe Battiston (Stromboli), e.a. | Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2022

Disney is niet van zijn plan af te brengen om in moordend tempo het archief van klassieke animatiefilms met echte acteurs te herverfilmen. Op dit moment staan er maar liefst zestien remakes en vervolgen op de planning en de lijst lijkt immer uitdijend. Voor volgend jaar kunnen we The Little Mermaid verwachten met echte mensen/meerminnen, gevolgd door Peter Pan and Wendy en Snow White. Op termijn komen er remakes van Hercules en The Hunchback of Notre Dame, evenals vervolgen op de nieuwe versies van The Lion King en Aladdin.

Waarom je gemakzuchtige en fantasieloze remakes zou willen maken van titels die aanschurken tegen perfectie mag nog steeds een raadsel heten. Je kan je kroost namelijk prima de klassiekers van weleer voorschotelen. Neem Pinocchio, de animatiefilm uit 1940, waarmee Walt Disney een iconische klassieker creëerde die we allemaal in onze jeugd wel eens voorbij hebben zien komen. Met natte haartjes en een schaaltje chips natuurlijk.

Het verhaal over de marionet die het liefst een echte jongen wil worden, wordt ditmaal verteld door Robert Zemeckis, die voor Tom Hanks optrommelt voor de rol van de vaderlijke Gepetto. Getooid met enorme grijze pruik en snor zet Hanks een karikaturale poppen- en klokkenmaker neer. Na het doen van de wens om zijn nieuwste pop Pinocchio tot leven te wekken kijkt hij de ochtend erop tegen een levende pop aan. De schok is van korte duur. Zijn 'zoon' moet naar school om zo een goede jongen te worden.

Terwijl Pinocchio moet leren wat het echte leven inhoudt, wordt verteller van het verhaal Jiminy Cricket door de fee die Gepetto's wens deed uitkomen gebombardeerd tot Pinocchio's geweten. Daar hebben we gelijk een controverse te pakken, want Amerikanen die nog in de zestiende eeuw leven maar wel hun weg naar sociale media hebben gevonden zijn boos dat de fee wordt vertolkt door een zwarte actrice. Welkom in 2022. Een veel grotere schande (van creatieve aard) is dat vertolker Joseph Gordon-Levitt het nodig achtte de tsjirpende krekel een accent uit het zuiden van de Verenigde Staten mee te geven.

Om vooral niets van zijn eigen erfenis teniet te doen, hebben de mensen van Disney in al hun wijsheid besloten de 'live-action' Pinocchio zoveel mogelijk te laten lijken op de tekenfilmversie. Een vreemde keuze, omdat zijn cartooneske aanblik een schril contrast geeft met de echte acteurs en de houten jongen hierdoor geen enkele uiterlijke emotie bevat. De onbekend optimistische Pinocchio maakt vele levenslessen verkapt als avonturen mee om het verschil tussen goed en kwaad te leren kennen. Hij krijgt hierbij veelvuldig de deksel op zijn door leugens groeiende neus en valt om de haverklap in handen van slechteriken.

Zemeckis combineerde fysieke sets met onnodig veel groeneschermenwerk, waardoor veel momenten er zo clean en onecht uitzien dat je alsnog het idee hebt naar een animatiefilm te kijken. Dat roept dan ook om de minuut de vraag op waarom in vredesnaam deze herverfilming nodig was. Zemeckis volgt het oorspronkelijke verhaal vrij slaafs, maar permitteert zich aan het einde wat meer vrijheid, terwijl hij zich daar nou juist had moeten inhouden. De kids zullen deze zielloze remake ongetwijfeld slikken als zoete koek, maar als je echt een goede opvoeding voorstaat dan zet je gewoon origineel op.

Pinocchio is te zien bij Disney+.