Als je zonder voorkennis op de filmposter van How to Have Sex stuit, is het niet vreemd als de platte titel je wenkbrauwen even doet fronsen. Gelukkig is het speelfilmdebuut van de Britse Molly Manning Walker allesbehalve een foute parodie of een flauw instructiefilmpje. Mia McKenna-Bruce schittert in dit beladen, maar levendige coming-of-agedrama over een droomvakantie die uitloopt op een nachtmerrie.
How to Have Sex begint met de zomerfantasie van menig tiener. Een vliegtrip naar de zon, uitzicht op het zwembad, vrienden voor het leven en een vrachtlading rode bekertjes. Een van de vroege hoogtepunten is als de beat van dancehit Light it Up van Major Lazer erin knalt en de camera zijn weg vindt tussen het feestgedruis. Tara's droomvakantie mag dan een desillusie worden, de film schetst geen eenzijdig doemscenario. De feestscènes bruisen, en hebben het juist in zich om de betere herinneringen van sommige kijkers te doen ontwaken.
Toch gaat het speelfilmdebuut van Molly Manning Walker uiteindelijk vooral over de herinneringen die een jeugdig leven voorgoed kunnen tekenen. Als Tara na het ochtendgloren in haar eentje terugkeert in het appartement van haar nietsvermoedende vriendinnen, wil ze elke vorm van interactie het liefst met een grote boog omzeilen. Wat moet ze in vredesnaam zeggen, wat kan ze doen? Is ze een spelbreker als ze niet op de plaagstootjes van de stiekem onzekere Skye ingaat? Ondertussen doet degene die ze wil vergeten alsof er niets is gebeurd.
In discussies over (seksueel) grensoverschrijdend gedrag gaat het regelmatig over de balans tussen verbale en non-verbale stopsignalen. Betekent het uitblijven van een hoorbaar 'nee' automatisch dat lichamelijk contact met wederzijdse instemming plaatsvindt? Of zijn non-verbale panieksignalen minstens zo belangrijk, en heeft degene die het initiatief neemt een morele verplichting om te checken of de ander zich comfortabel voelt?
Laat de grootste troef van Manning Walker nu net haar hoofdrolspeelster zijn, die ontzettend goed blijkt in het uitdrukken van juist die woordeloze emoties. Omdat de camera continu in de buurt van (de als kindster opgegroeide) Mia McKenna-Bruce blijft, kan Manning Walker relatief spaarzaam omgaan met dialoog en laat ze de belangrijkste sociale observaties aan haar publiek. De grootste waarheden van de film zijn al van Tara's gezicht af te lezen - het enige wat nodig is, is een stukje empathie en oplettendheid.
Online zijn al genoeg reacties te vinden van kijkers die het eindresultaat wegzetten als een educatief drama, maar daarmee doen zij de tactvolle beeldende benadering van Manning Walker tekort. Als je de filmtitel wat subtieler interpreteert, kun je How to Have Sex opvatten als een verkapte aanwijzing voor hoe je (in dit geval) als man juist wél met vrouwen kunt omgaan, maar van een eenduidige didactiek is geen moment sprake. De feestscènes in de film hebben een scherpe keerzijde, maar sprankelen tegelijkertijd van het leven. Die fascinerende dubbelheid zorgt voor een trip om niet snel te vergeten.
