Het zwaartepunt van de covidpandemie ligt alweer een tijdje achter ons, en toch zorgt de Duitse nieuwkomer Brick op hardhandige wijze voor een heropleving van het geijkte thuisblijfadvies. Een ongelukkig koppel probeert een relatiecrisis te bezweren als een zwarte muur van het ene op het andere moment de wanden van hun appartement omsluit. De premisse is wonderlijk, maar in de uitwerking doet deze curieuze thriller juist om de haverklap aan andere films denken.
In de nasleep van een tragisch verlies gaan videogamemaker Tim en zijn vriendin Olivia op totaal tegenstelde manieren om met hun verlies. Waar Tim vlucht in zijn werk en zich blindstaart op de ontwikkeldeadline van een volgend spel, voelt Olivia juist de behoefte om de band met haar vriend te versterken. De bom barst als Olivia de confrontatie aangaat en vervolgens besluit hun gedeelde appartement te verlaten.
Wie de trailer van Brick heeft bekeken, voelt de bui op dat moment al hangen: een eigenaardig cordon van ongelijk gevormde bakstenen sluit het appartement van het stel hermetisch af van de buitenwereld. Na wat ordinair sloopwerk vinden Tim en Olivia in elk geval doorgang naar de verblijven van een aantal andere complexbewoners, maar daglicht is ver te zoeken.
De verhaalopbouw van Brick vóór de interventie van de muur is beperkt, maar het heeft er alle schijn van dat de tovertruc verband houdt met een grote brand in hun thuisstad Hamburg. Tijdens zijn laatste wandeling buiten had Tim de omvangrijke rookpluim nog net kunnen waarnemen. Is de muur een veiligheidsmaatregel, en zo ja, wie heeft die zo abrupt kunnen doorvoeren en hoe? Of is er sprake van een 'systeemstoring', een knipoog naar het dagelijkse programmeerwerk van Tim én van zijn (zo blijkt snel) acuut overleden buurman?
In de populaire cultuur van vandaag de dag voelt het alsof elk verhaal al minstens één keer verteld is, en wat dat betreft ligt het misschien te zeer voor de hand te klagen over een gebrek aan originaliteit. Toch speelt het Brick op dat verschillende verhaalelementen doen denken aan (Hollywood)films, in het bijzonder aan verschillende thrillers die spelen met spel-en simulatietheorie.
Van Cube tot Ready Player One en van het ondoordringbare energieveld in WandaVision tot het grotere plaatje van het labyrint in The Maze Runner: wie de ideeën herkent, kan gretig meeturven. "Dit is een spel, zoals Squid Game of Big Brother", klinkt het letterlijk als een van de personages zich het hoofd breekt over zijn lot.
Het zwaktebod van Brick zit hem erin dat de film te sterk aanvoelt als een samenraapsel van ideeën, zonder dat er een kern uitspringt die overtuigt. De logische focus op het hoe en wat van de muur maakt het lastiger om serieus met de hoofdpersonages mee te leven, ook al doen Matthias Schweighöfer (bekend van Army of Thieves, waarin hij óók een code te kraken heeft) en Ruby O. Fee (bekend van diezelfde film) op zichzelf weinig verkeerd.
Tijdens hun zoektocht naar een uitweg worden er net iets teveel andere bewoners van het appartementencomplex opgevoerd, wat tot overmatig drama leidt. Ook gaat de film hierdoor nog meer meanderen tussen onderlinge conflicten en de vraag naar het grotere plaatje. Van de Deep State tot de Derde Wereldoorlog, elke mogelijke uitleg wordt er in Brick bijgehaald, en misschien kloppen álle suggesties wel.
Door de overdaad aan referenties en kunstgrepen in de plot rest er weinig tijd om je te vervelen. Tegelijk is het vermoeiend om een thriller te bekijken die vindingrijkheid wil uitstralen maar op hetzelfde moment kolderiek aandoet. Bij zo'n sterk contrast is er maar één ideaal dat je als kijker op de been kan houden: de wens om net als Tim en Olivia uit de Matrix te ontsnappen.
Brick is te zien bij Netflix.
