Schaarste maakt vaak waardevol. Aan Adam Sandlerfilms is echter nou niet bepaald een gebrek. Voor wie Barry Lyndon net even te lang en zwaar is op een zaterdagavond, is er namelijk een eindeloze stroom van luchtige scheethumor te verkrijgen met Sandlers' hoofd op de poster. Vervolgfilms zijn daarentegen wel vrij zeldzaam in het oeuvre van de Amerikaanse komiek. Happy Gilmore heeft er na negentwintig jaar een gekregen. Happy Gilmore 2 is grappig en op sommige manieren beter dan het origineel, maar heeft vooral waarde als je een heel goed geheugen hebt.
Happy Gilmore, waarin een volkse hockeyer kakkerige golftoernooien bestormt om met het prijzengeld het huis van zijn oma te kunnen redden van een veiling, was grof en onevenwichtig, maar ook wild en vermakelijk. Aan het eind van de film is het bevredigend dat die golfsnobs eens goed zijn opgeschud.
In Happy Gilmore 2 blijkt dat 'Happy' nog vele jaren daarna is blijven winnen. Zijn buste staat naast die van Tiger Woods. Toch belandt hij daarna in het hoge gras met een onverwachts overlijden en een alcoholprobleem. Deel twee doet een poging daar een serieuze emotionele lading aan toe te voegen, iets waar de eerste film juist maling aan had. Het werkt maar half. De grappen landen dichter bij de hole. Zoals de running gag over dat er in de raarste voorwerpen continu alcohol verstopt zit,.
Om zijn dochter naar balletschool te kunnen sturen, besluit Happy het golfen weer op te pakken. Happy Gilmore 2 ruilt de klassenstrijd uit de eerste film vervolgens in voor een klassiek oud-tegen-nieuw conflict. De organisatie Maxi Golf, probeert met rare fratsen op een hyperactieve manier het golfen minder suf te maken. Zo strijdt Happy in de derde akte aan de kant van de elites, inclusief de grootste namen die golf momenteel kent, zoals Scottie Scheffler en Bryce DeChambeau, tegen die rare nieuwkomers.
Hun rol in de film is verrassend groot en het goede nieuws is dat hun acteerwerk de film niet in de weg zit. Happy Gilmore 2 bevindt zich ferm en vrij naadloos in de echte golfwereld. Minder subtiel zijn de sluikreclames. Vooral Rolls Royce komt tweemaal als een stoomwals over je heen rijden. Zelfs de laatste grap in de film gaat erover en dat verpest de hele scene. Het nodigt juist niet uit om een Rolls Royce te kopen.
De tweede wereld die de film bevolkt is die van de vorige film; het is indrukwekkend hoeveel er gerecycled wordt. De grappen komen als remix terug; Sandlers' kinderen doen de penisgrap tijdens hun werk en Shooter McGavin staat nog steeds elke scene eerst even met zijn rug naar de camera. Zelfs Back to the Future Part II en Part III hadden niet zoveel verwijzingen naar eerdere delen.
Daarnaast is het simpelweg verbazingwekkend hoeveel van de originele acteurs terug zijn. Ben Stiller, die in het eerste deel een wrede ouderenverzorger speelde, is nu een sadistisch life-coach-achtig type. Die kleine aanpassingen houden de film net fris genoeg. Ook kleinere rollen mogen terugkomen, waarbij de kijker even geholpen wordt met een flashback. Anders blijven sommige grappen alleen binnen het bereik van de fanatiekste Happy Gilmore-fans.
Dat is dan ook het grootste probleem van Happy Gilmore 2. De eerste film was een tijdloos verhaal over een vreemde eend in de bijt, met een universeel thema: arm tegen rijk. Die zonder ondertitels door mensen uit de hele wereld begrepen kon worden. De nieuwe film is een ingewikkelder ons-kent-onsfeestje met de oude acteurs, willekeurige beroemdheden als Post Malone en grote golfnamen. Dat is heel leuk voor een select clubje, maar niet voor outsiders. Is dat niet juist de groep waar Happy Gilmore in de eerste film voor opkwam?
Happy Gilmore is te zien bij Netflix.
