in Recensies
Update:
Mr. & Mrs. Aslan begint goed. Mevrouw Aslan pakt een gevaarlijke topcrimineel op terwijl haar man thuis een verrassingsfeestje organiseert voor hun vijfjarig huwelijksjubileum. Deze opening, waarin Luna zichtbaar moet schakelen tussen haar rol als undercoveragent met haviksogen en een nietsvermoedende, lieftallige echtgenote die braaf naar haar gasten glimlacht, zet meteen de toon.
Wanneer ze een schaduw achter het gordijn ontwaart, de tuin insluipt en een keukenmes naar de buurjongen werpt, is dat een klassiek geval van beroepsdeformatie. Helaas blijft die worsteling met haar dubbelrol niet centraal staan. De aandacht verschuift naar haar man en zijn neef, die hun eigen conclusies trekken over haar geheimzinnige gedrag.
Dat het geen goed idee is om zijn eigen vrouw te bespioneren, weet Emre zelf eigenlijk ook wel. Toch weet zijn complotverslaafde en wereldvreemde neef Fehrat hem te overtuigen. Dit leidt tot bijzondere maatregelen, zoals een teddycam op de slaapkamer, die Emre in een zwoel moment met zijn vrouw weer weg probeert te schoppen. Zijn vrienden dringen erop aan dat hij met zijn vrouw gaat praten, maar precies dát durft hij niet. Het resultaat laat zich raden: een opeenstapeling van misverstanden mondt uit in complete chaos.
De relatie tussen de echtgenoten, van de aanvankelijke afstand tot de ontknoping, komt nergens goed uit de verf. De twee lijken amper een band of klik te hebben. Misschien ligt dit aan de relatief grote rol van de neef en de vriendengroep. Als sidekicks zijn ze onmisbaar voor de komedie, maar het verhaal was sterker geweest als het echtpaar vaker samen aan tafel was gezet. In Mr. & Mrs. Smith, het origineel met Brad Pitt en Angelina Jolie, leverden juist die confrontaties de absurditeit op.
Een vlakke hervertelling is Mr. & Mrs Aslan echter niet. De film is losjes op het idee gebaseerd, maar de insteek is zelfs iets leuker: de vrouw is de geheimagent en de man de kantoorklerk. Meneer en mevrouw Aslan leven in een rollenspel langs elkaar heen. Zij kan zichzelf prima redden, hij ligt met zichzelf in de knoop.
Er valt meer te halen uit Luna's dubbelrol als undercoveragent, maar haar werk wordt te serieus gemaakt, waardoor je half bij de humor betrokken raakt. De grappen rusten vooral op de achterdochtige man en zijn mafketel van een neef, maar dat duo heb je al snel gezien.
Mr. & Mrs. Smith waren aan elkaar gewaagd, maar Luna en Emre zijn vooral complementair. Zij is stoer en daadkrachtig, hij zachtmoedig en afwachtend. Als zij de mysterieuze maan representeert, zou het sterk zijn als hij het zonnetje in huis was. Nu staat vooral een klunzige man centraal naast een geduldige vrouw, en vraag je je af wat hij toevoegt. Is hij een goede luisteraar? Is hij heel lief voor haar? Dit spel met genderpatronen had dynamischer kunnen zijn: de film reduceert Emre nu wel heel nadrukkelijk tot een stoethaspel.
Het grootste mankement is het acteerwerk van de hoofdrolspelers. Hun expressies zijn eentonig en hun zinnen meestal monotoon, waardoor je je voortdurend realiseert dat ze een script uit hun hoofd hebben geleerd. Dit is extra zonde omdat de bijrollen wél sterk zijn ingevuld.
Zo schittert Emres moeder als liefdevolle en bemoeizuchtige (schoon)moeder. Haar scènes met Emre vormen herkenbare komedie. De rol van gekke neef Fehrat is geloofwaardig in zijn rommelige en vermoeiende gedrag. Ook Emres collega Helen verrast: van een suf muurbloempje op kantoor groeit ze uit tot maniakaal figuur dat je de stuipen op het lijf jaagt. De vriendengroep fungeert als een grappige en chaotische club van goedbedoelende raadgevers , die het eigenlijk ook niet weten. Het kantoorgesprek van Emre met de bobo's van het bestuur is klassieke komedie.
Je zou Mr. & Mrs. Aslan kunnen zien als satire op onze obsessie met masculiniteit, oftewel het bezitterige, jaloerse en kleinzielige gedrag van (onzekere) mannen tegenover autonome, krachtige vrouwen. Maar dan moet je wel door een flinke hoeveelheid ranzige en seksistische grappen van de neef heen kijken. En dat valt niet altijd mee.
Wat het script wél innemend maakt, is de klassieke spanningsboog waarin de toenemende chaos van kidnappers, collega's en familieleden samenkomt rond het huis van (een nietsvermoedende) Emre. Dan wordt het vermakelijke slapstick. Ten slotte worden de plekken waar de multiculturele samenleving schuurt lichtvoetig en plagerig aangestipt: wanneer de schoonmoeder overschakelt naar het Turks om op haar schoondochter te mopperen, antwoordt deze: "Ik kan je verstaan". Schoonmoeder: "Weet ik". Het is geestig, maar niet genoeg om de film te redden.
