In 1995 kwam de Woody Allen-eske indiefilm The Brothers McMullen uit. Een vermakelijke dramedie over drie volwassen Iers-Amerikaanse broers die de nodige hobbels op het liefdespad tegenkwamen, maar uiteindelijk hun obstakels overwonnen. Voor het drietal zag de toekomst er zonnig uit, met natuurlijk vast wel hier en daar wat neerslag. De personages uit deze film, die door talentvolle, onbekende acteurs in hun vrije weekenden voor een habbekrats werden uitgebeeld, hadden genoeg charme en diepgang om de vraag te verantwoorden: Hoe zal het ze vergaan in de rest van hun leven?
En zo zijn we nu drie decennia verder. Een meer dan Boyhood-achtige marge tussen de allereerste en (voorlopig) laatste opnamedag. De twintigers van weleer zijn nu vijftigers en hebben zelf kinderen die al lang en breed het huis uit zijn, althans sommigen. Broer Jack is in de tussentijd overleden en de liefjes van Barry en Patrick zijn uit beeld geraakt, de één recenter dan de andere. Schoonzuster/weduwe Molly draait nog steeds als volwaardig lid bij de McMullens mee en vervult de rol van bonusmoeder voor de kinderen van Barry: Karen en Patty. The Family McMullen begint en eindigt op Thanksgiving, waar iedereen zich in het ouderlijk huis van de broers verzamelt.
De drie vijftigers zijn momenteel dus vrijgezel en dat geldt ook voor Tommy en Patty, al heeft die laatste wel een huwelijksaanzoek op zak. Haar zogenaamde vriendje wil eerst echter nog een maandje een open relatie en dat werkt precies zo goed als je mag verwachten. Gelukkig komt iedereen in deze milde romkom nog wel de ware tegen en het is voor de kijker geen verrassing wie dat blijken te zijn. Je weet het in alle gevallen zodra deze of gene door de deur stapt. Eigenlijk net zoals in The Brothers McMullen gaat het er niet zozeer om of ze elkaar krijgen, maar hoe.
Zo blijft dit een film over knappe mensen die om elkaar heen draaien en vooral heel veel over relaties praten; tegen iedereen die het maar wil horen. Seinfeld is er niets bij. Oude verbanden moeten hersteld worden en nieuwe gesmeed. De focus ligt daarbij vooral op de jongere generatie. Schrijver/regisseur/acteur (hij speelt Barry) Edward Burns laat zien dat romantische thema's in dertig jaar zijn veranderd, maar ook hetzelfde zijn gebleven. Nieuwe inzichten krijgen we niet, maar zeker voor liefhebbers van de eerste film is The Family McMullen een warm bad.
De familieleden, de voice-overs en de nerveuze Ierse deuntjes zijn (heel even) terug en je kunt je televisieavond slechter besteden dan aan deze vlotte dramedie, vol innemende en minder innemende personages. Burns, die steeds meer een lookalike van Richard Gere wordt, is gegroeid als acteur, maar vooral als scenarioschrijver. In zijn debuutfilm waren de dialogen soms wat houterig, maar in 2025 rollen ze makkelijk van de tong van de gedegen cast. Het zou geen straf zijn om iedereen over dertig jaar nog eens terug te zien. Opa's Barry en Pat!
The Family McMullen is te zien bij HBO Max.
