De excentrieke enigszins wereldvreemde cultauteur David Foster Wallace overleed in september 2008 op zesenveertigjarige leeftijd. Doodsoorzaak: levensberoving door ophanging. Voor vrienden, bewonderaars en geliefde was het geen verrassing. Wallace leed al jaren aan depressies en liet een afscheidsbrief van twee kantjes achter. Zijn eigen gekozen dood lijkt aan te sluiten bij zijn levensstijl. Wallace was wat mensenschuw, had en hield graag de controle en het was juist zijn medicatie die hem op het professionele vlak op de been hield. Wallace maakte een verpletterende indruk met zijn slimme observaties, gevatte ironische humor, feilloze milieuschetsen, thema's als verslaving en zelfmoord die vooral in zijn belangrijkste werk Infinite Jest uit 1996 naar voren kwamen. Het zeer lijvige werk stond vol verwijzingen naar de popcultuur.
Het boek liet een onuitwisbare indruk achter op journalist David Lipsky, die besloot een interview met de auteur aan te vragen met als doel het schrijven van een artikel voor het befaamde tijdschrift Rolling Stone. Voor Lipsky was Wallace een man die écht kon schrijven en die zijn gelijke nog moest vinden. Het dagenlange interview dat plaatsvond net na het verschijnen van Infinite Jest leidde uiteindelijk zelfs tot een compleet boek van de hand van Lipsky. Deze vijfdaagse ontmoeting in een koud besneeuwd Illinois vormt de basis van de biopic The End of the Tour van James Ponsoldt, die zich momenteel stort op de verfilming van Dave Eggers' bestseller The Circle. Het heeft geleid tot een klassieke acteursfilm, waarbij de twee hoofdpersonen worden vertolkt door een vrijwel onherkenbare Jason Segel en Jesse Eisenberg die elkaar voortdurend afstoten en aantrekken.
Wallace is een rare snuiter op wie geen peil valt te trekken. Soms is hij uitermate meegaand en kletst hij je de oren van de kop. Maar er hoeft maar een verkeerde vraag gesteld te worden of de man klapt dicht, wordt boos, of zegt urenlang geen woord. Het is aan journalist Lipsky de taak om een goed interview af te nemen, het vertrouwen van de auteur te winnen, maar ook om kritische vragen te stellen. Hierbij is het de kunst om de bewondering die de journalist voor zijn gesprekspartner voelt niet te veel de boventoon te laten voeren. Daarnaast domineert de vraag of de schrijver wel een man is die open staat voor vriendschap en of je bij een professionele samenwerking zoals die van Wallace en Lipsky wel moet streven naar een vriendschap. De succesvolle auteur draagt altijd een band om zijn hoofd, is een man van extremen en het is al heel wat dat hij een journalist zo dichtbij laat komen. Hij leeft in eenzaamheid in een groot huis, waar Lipsky mag logeren, maar blijkt bij nader inzien ook een warm contact te onderhouden met zijn studenten en vrienden als Lipsky hem vergezeld bij de laatste haltes van de promotietour voor Infinite Jest.
Zelfs als je geen flauw benul hebt wie David Foster Wallace is of wat hij op het literaire vlak heeft klaargespeeld is The End of the Tour een uitermate fascinerend drama. De gesprekken tussen de twee mannen beginnen losjes, maar worden gaandeweg steeds intenser. Dit levert gecombineerd met de topinspanningen van Segel en Eisenberg een hele spannende dynamiek op die blijft biologeren. Een flinke ruzie over een vrouw blijkt een dramatisch hoogtepunt, waarin naar voren komt hoe vluchtig de symbiose tussen de twee Davids is. Het ideaalbeeld van een idool is kennelijk ook aan erosie onderhevig. Waar het op uitdraait is al duidelijk vanaf het eerste moment. Ponsoldt opent namelijk met het moment waarop Lipsky verneemt van de zelfmoord van Wallace. De functie van de flashbackstructuur wordt eigenlijk geleidelijk duidelijk. The End of the Tour is een waar genot met acteurs die voortdurend aan elkaar gewaagd zijn en waarin ze feilloos hun rol van een getroebleerd en markant schrijver en zijn aangever invullen. Geheid een Oscarkandidaat.
