De polderthriller is nog steeds in opmars en na het matige succes van de verfilmingen van de spannende pennenvruchten van Saskia Noort mag het werk van haar Brabantse concullega Esther Verhoef eraan geloven. Rendez-vous is het derde boek dat Verhoef afleverde en tevens haar eerste psychologische thriller die niet onder pseudoniem in de boekhandels verscheen. De verfilming ervan werd overgelaten aan Antoinette Beumer met een hoofdrol voor Loes Haverkort als gelukkige moeder die het geluk probeert te zoeken in Frankrijk. Rendez-vous zou je vanwege de betrokkenheid van deze drie dames kunnen bestempelen als een echt vrouwenproject, vooral als je bedenkt dat het scenario ook nog eens door twee schrijfsters werd verzorgd. De spanning is regelmatig ver te zoeken, maar het grootste raadsel blijft toch wel waarom al deze van het talent barstende vrouwen hun eigen geslacht zo genadeloos en hersenloos in de steek durven te laten.
Er wordt vaak gezegd dat mannen hun geslachtsdeel achterna lopen en er bovendien te veel mee denken, maar de vrouwelijke hoofdpersoon in Rendez-vous kan er ook wat van. Het vlees is zwak, zo blijkt wel als geslaagde zelfstandige gezinsvrouw Simone in Frankrijk een jonge bouwvakker tegen het doorgetrainde en zongebruinde lijf loopt. Als een kip zonder kop hobbelt ze achter de krullenbol Michel aan, slechts kort aarzelend of ze hiermee al haar gezinsgeluk niet in de waagschaal stelt. Simone is met haar man Eric naar Zuid-Frankrijk vertrokken om daar het huis van haar overleden moeder op te knappen en te bestieren als chambres d'hôtes. De relatie met mams was kennelijk moeizaam dus de riante boerderij ziet Simone als een prettige vorm van genoegdoening. Haar gebrekkige Frans wordt gered door de komst van de behulpzame medelander Peter, die al snel de touwtjes van de verbouwing in handen neemt en manlief Eric begint te bewerken. Terwijl Simone met haar nieuwe lover op de hooizolder rommelt, dreigt alles om haar heen op een catastrofe uit te lopen.
Als je al niet doorhad dat Beumer een thriller onder handen heeft genomen, dan wordt de natuur van haar verfilming wel verraden door het eerste shot. Hierin wordt het gezin door de politie in de boeien geslagen en afgevoerd. Het gevaar dat aan zon flashforward kleeft, is dat het er flink inhakt en torenhoge verwachtingen schept. We weten immers al waar het op uitdraait en de aanloop ernaartoe zal dan ook extra interessant moeten worden vormgegeven. In dit geval kom je als kijker toch wat bedrogen uit, want zo veel te nagelbijten valt er namelijk niet. Scenaristen Marjolein Beumer en Dorien Goertzen konden namelijk maar niet kiezen wat de hoofdmoot van hun boekbewerking moest worden. Draait het nu om de smoezelige praktijken rondom de verbouwing en het wennen aan een vreemde omgeving of moeten de amoureuze verkenningen van Simone voorop staan? Er wordt getracht de dorpsomgeving en de vele Hollanders die zich in Frankrijk ophouden met enige mystiek te omgeven. Maar in autos huilende schoolmoeders, vreemde uitlatingen op braderieën en de invulling van de stinkend rijke allemansvriend en weldoener Peter beklijven nauwelijks. De aandacht wordt vrijwel volledige opgeslokt door de affaire van Simone.
De vreemdsoortige accenten daargelaten is het grootste euvel de weinig plausibele uitwerking van Simone. Ze is een vrouw die zelfstandigheid uitschreeuwt, maar eigenlijk geen enkele beslissing zelfstandig neemt. Er is zelfs de komst van haar zus voor nodig om Simone met haar eigen handelen te doen confronteren. Zelf lijkt Simone niet door te hebben waar ze mee bezig is. Zelfs van de met Stromae volgestucte soundtrack word je weinig vrolijk. De combinatie van foute inschattingen van zowel het plot als de karakteruitwerkingen vormt de finale doodsteek van deze zwalkende en makke nederthriller.
