Nergens nemen de knokpartijen zulke bizarre vormen aan als in de Japanse producties die deze week op het Imagine filmfestival te zien zijn. De gevechten worden onder andere opgediend met een flinke dosis absurdisme en cyberpunk. Film- en televisiemaker Oshii Mamuro gooit het in zijn nieuwste speelfilm weer over een totaal andere boeg; de filosofische overpeinzingen van zijn hoofdpersonages worden afgewisseld met ratelende machinegeweren en andersoortig oorlogsgeweld. Ingrediënten die ook al aanwezig waren in de animefilms die hij in het verleden regisseerde.

Tergend langzaam slepen de scènes in Nowhere Girl zich voort, tot het punt bijna bereikt is waarop je besluit op te staan uit je bioscoopstoel en je de zaal wilt verlaten. Maar dan gebeurt het: een ongekend brute geweldsexplosie barst los op het scherm. En die is zo waanzinnig goed gechoreografeerd dat het voor een groot deel de eerste twee aktes vergoelijkt. Hierin zien we hoe een meisje zich steeds vaker afzondert van haar tekenklasje en in het geheim werkt aan een eigen kunstproject. Waardoor is zij zo getraumatiseerd geraakt? Ghost in the Shell-regisseur Oshii Mamuro is lange tijd terughoudend in het aanrijken van mogelijke hints. Veel meer lijkt hij geïnteresseerd in het opvoeren van peinzende personages die nietszeggende prietpraat uitkramen. Deze scènes worden ondersteund door het tot vervelends aan toe herhaalde nummer ‘Adagio’ van Mozart. Muziek die overigens wél goed tot zijn recht komt zodra er achillespezen en kelen worden doorgesneden.

[rating 3]

Ghost in the Shell: The New Movie (niet geregisseerd door Oshii Mamuro, maar door Kazuya Nomura) heeft één nominatie in elk geval al op zak: die voor meest luie en inspiratieloze filmtitel in de geschiedenis. De anime begint nog best aardig door een bomaanslag op de minister-president als vertrekpunt te nemen voor een grootschalig onderzoek naar corruptie en illegale wapenhandel, maar het verhaal raakt al spoedig verstrikt in een wirwar van onbegrijpelijk cybergeleuter. Dat maakt identificatie met de koude en afstandelijke hoofdpersonages godsonmogelijk. Wat wel werkt zijn de actiesequenties, waarin vuistslagen en machinegeweervuur fraai geanimeerd en energiek in beeld zijn gebracht. Maar het is allemaal veel te weinig om deze cyberpunkanime interessant te houden voor de volle speelduur. Het verhaal had van de makers minstens dezelfde aandacht en toewijding verdiend als het montagewerk.

[rating 1.5]

Takashi Miike (Ichi the Killer, Audition), de ongekroonde koning van de Japanse cultcinema, betreedt in het compleet van de pot gerukte Yakuza Apocalypse wederom een onderwereld waarin leuterende gangsterbazen en absurde bijfiguren de dienst uitmaken. Een niet onbelangrijk detail in dit geval: Yakuzabaas Kamiura is een vampier! Vlak nadat hij door de leden van een misdaadsyndicaat wordt benaderd en onthoofd, weet hij zijn bloeddorstige krachten door te geven aan zijn trouwe hulp Kageyama. Vanzelfsprekend zweert Kageyama zich te wreken op de daders, waarbij zijn zoektocht via allerlei absurde zijwegen (waaronder een ondergronds breiclubje en een onheilsprofeet die verkleed gaat als schildpad) naar een krankzinnige en clowneske eindconfrontatie leidt. Hilarisch is vooral de knokpartij met een knakker in een kikkerkostuum. Wellicht levert het niet Miike’s meest samenhangende film op, maar heerlijk idioot is zijn bizarre genremix tussen gangster-, fantasie- en vampierfilm wel degelijk.

[rating 3.5]