Yo, También
Recensie

Yo, También (2009)

Sterk sociaal drama over een bijzondere relatie waarin een man met het syndroom van Down centraal staat.

in Recensies
Leestijd: 3 min 33 sec
Regie: Álvaro Pastor en Antonio Naharro | Cast: Pablo Pineda (Daniel), Lola Dueñas (Laura), Joaquín Perles (Pepe), Consuelo Trujillo (Consuelo), Teresa Arbolí (Rocío), Ramiro Alonso (Quique), Lourdes Naharro (Luisa), e.a. | Speelduur: 103 minuten | Jaar: 2009

"Door jou voel ik me normaal", zegt Daniel op een zeker moment tegen Laura. De hechte vriendschap tussen de twee wordt door hun collega's flink bekritiseerd. Daniel heeft namelijk het syndroom van Down. Het Spaanse Yo, También ('Ik, ook') maakt op intrigerende wijze voelbaar dat ieder mens recht heeft op dat kleine beetje geluk in de liefde. Daarbij horen ook ieders menselijke onvolkomenheden, handicap of niet. Waarom zou je dus normaal willen zijn?

De 34-jarige Daniel is dankzij de intensieve steun van zijn ouders gedurende zijn hele leven intellectueel geprikkeld, wat ervoor heeft gezorgd dat hij als eerste Europese man met het downsyndroom een universitair diploma in de wacht sleepte. Al snel kan hij aan de slag bij een overheidsinstelling in Sevilla, waar hij de vrijzinnige Laura ontmoet. Ondanks hun eerste ongemakkelijke kennismaking raken de twee verwikkeld in een bijzondere vriendschap. Natuurlijk trekt dit de aandacht van familie en vrienden, die denken dat Laura misbruik maakt van Daniel en hem uiteindelijk met een gebroken hart zal achterlaten.

Een film maken over een verliefd hoofdpersonage met een (verstandelijke) handicap is een delicate kwestie. Álvaro Pastor en Antonio Naharro zijn uiterst fijngevoelig met de thematiek omgesprongen en dat heeft ervoor gezorgd dat Yo, También een bijzondere film is geworden die zich vrijwaart van stereotiepe beelden. Het is bewonderenswaardig dat het schrijf- en regieduo deze valkuil behendig weet te ontwijken en daarnaast ook de geloofwaardigheid van de relatie tussen Laura en Daniel in stand weet te houden. De film wordt er zelfs menselijker door. Vanuit Daniels perspectief worden de vooroordelen rond mensen met het downsyndroom, de verwachtingen die hij zelf heeft in de liefde en de te nemen hindernissen die daarmee gepaard gaan, in een realistisch kader geplaatst.

Uiteraard heb je dan een ijzersterke heipaal nodig om je verhaal te ondersteunen. In het geval van Yo, También is dat Pablo Pineda, die net als zijn fictieve alter ego een universitaire graad wist te behalen ondanks drie chromosomen eenentwintig. Wat Daniel een innemend hoofdpersonage maakt is dat hij zich bewust is van zijn handicap. Met een flinke portie zelfspot en relativerende humor weet hij Laura uit te leggen dat het verschil tussen hen slechts één chromosoom betreft. Dat Daniel zichzelf kan doorgronden vergroot daarom de tragiek des te meer; de meerderheid van de mensen ziet hem niet zo (bij een nachtclub wordt hij bijvoorbeeld aangezien voor een kind). Een ander soort tragiek schuilt in Laura, die op onnavolgbare wijze wordt neergezet door Lola Dueñas. Stukje bij beetje wordt duidelijk wat er schuilgaat achter haar sombere gelaat en waarom ze zich zo vaak in drank en seks verliest. De ontmoeting met Daniel is voor haar dan ook eens te meer een confrontatie met haar liefdeloze verleden.

Een zijlijntje verhaalt over twee leerlingen van een dansschool. Ook al hebben ze beiden het syndroom van Down, het weerhoudt ze er niet van om er samen tussenuit te knijpen omdat ze ongestoord van elkaar willen genieten. Het zijn dit soort momenten in Yo, También die de begrijpelijkheid van Daniels verlangen naar liefde extra doen vergroten. Daarmee zorgen de makers er eveneens voor dat de scènes tussen de twee hoofdpersonen niet overdreven uitleggerig of melodramatisch worden. Een mooi voorbeeld is wanneer Laura en Daniel tegenover elkaar staan tijdens Oud en Nieuw. Terwijl de meute om hen heen het nieuwe jaar viert, blijven de twee op elkaar gefocust, waardoor voor even alles om hen heen weg lijkt te vallen. Zonder woorden.

Toch leven de filmmakers niet in de illusie dat de realiteit eindeloos ruimte biedt voor een dergelijke relatie, hoe mooi die ook mag zijn. Doordat de ontwikkelingen in Yo, También nét even anders lopen dan in een gebruikelijke liefdesrelatie blijft de kijker niet alleen geboeid tot het eind, maar groeit ook de compassie voor met name Daniel. Yo, También is daardoor een film die de kijker bij vlagen behoorlijk confronteert met de pijnlijke werkelijkheid. Maar bovenal is het een schitterende ode aan de onverwoestbare kracht van de liefde, die twee mensen tot elkaar brengt.