De Britse Sacha Baron Cohen maakte het afgelopen decennium furore met zijn Ali G Show en de drie typetjes die hij daarin speelde: de Jamaicaanse rapper Ali G, de Kazach Borat en de Oostenrijkse homo Brüno. Met alle drie interviewde hij mensen en probeerde ze zo te confronteren met zichzelf en hun eigen vooroordelen. Na een flauwe speelfilm over Ali G maakte hij in 2006 een film over Borat (dit keer in de VS), volgens het realityformat van de televisieserie. Niet alleen zette Cohen in dit grote succes de vele mensen die in de film voorbij komen te kijk, hij confronteerde ook de kijker met zijn eigen vooroordelen.
Tussen de grappen en grollen door schetste hij een beeld van een intolerant, homofoob, xenofoob, seksistisch en antisemitisch Amerika. Door de kijker uit te nodigen niet alleen te lachen om die mensen die onwetend op de hak genomen worden, maar ook om de homofobe, seksistische en antisemitische grappen van Borat, trok hij in wezen een vergelijking tussen de mensen op het scherm en de mensen die naar hen keken. Die vergelijking slikte men als zoete koek.
Met Brüno doet hij eigenlijk weer hetzelfde, alleen is zijn onderwerp nu beperkter. Bijna alle grappen zijn verbonden aan zijn extreme seksualiteit. Brüno is een bizar stereotype homoseksueel, met zijn eigen Oostenrijkse modetalkshow Funkyzeit mit Brüno. Na even de modewereld op de hak genomen te hebben, wordt Brüno vanwege een incident met een pak dat volledig uit klittenband bestaat, ontslagen en verbannen uit de modewereld. Brüno besluit dat hij de beroemdste Oostenrijker sinds Adolf Hitler wil worden en vertrekt met loyale assistent Lutz naar Los Angeles. Deze zoektocht naar roem levert eenzelfde soort structuur als in Borat op. Brüno reist naar verschillende plekken in Amerika (en het Midden-Oosten) waar de mensen reageren op zijn aanwezigheid, zijn uitspraken en uiteraard zijn simpele geest.
Borat was echter een stuk charmanter en aardiger dan Brüno, die even dom maar veel egoïstischer is. De toon is ook anders, veel agressiever. Dit komt deels door Brünos nare persoonlijkheid, maar vooral door de hatelijke manier waarop de meeste Amerikanen in Brüno op hem reageren. Hun reacties zijn vaak hetzelfde en daardoor voorspelbaar en niet altijd even grappig. Wat denk je dat er gebeurt als Brüno de republikein en voormalig presidentskandidaat Ron Paul probeert te verleiden tot het maken van een seksvideo? Of hoe een focusgroep reageert op een pilot voor een nieuwe televisieserie met extreme close-ups van grote penissen?
Maar evengoed levert dit een aantal hilarische scènes op, zoals die waarin Brüno met een kerk gaat praten die homos probeert te bekeren tot heteroseksualiteit. Of die waarin hij de Westboro Baptist Church (ook wel bekend als de God hates fags-groep, die overal in Amerika met dergelijke leuzen protesteert tegen wat in hun ogen de homoseksualisering van de Verenigde Staten is) wegjaagt door, vastgeketend aan Lutz in een niets verhullend leren dildopakje, op de homohaters in te rennen. De vreemdste scène is nog wel die waarin Brüno ouders interviewt wier kinderen hij op de foto wil nemen met zijn eigen adoptiezoon de achteloze bereidheid van de ouders om hun kinderen te laten afvallen of te laten fotograferen als concentratiekampbewakers is schokkend.
Al met al is Brüno minder vaak grappig dan Borat. Dat komt ten dele door de beperktheid van het onderwerp, maar door zich zo eenzijdig te concentreren confronteert Cohen zijn publiek wel scherp. Hoe verschillen de geluiden van weerzin in de bioscoopzaal tijdens een montage van verschillende (gecensureerde en overduidelijk neppe) perversiteiten die Brüno met zijn vriendje uithaalt van het boegeroep van het cagefightpubliek als Brüno in de kooi zijn assistent zoent? Natuurlijk zijn er verschillen in intensiteit, agressiviteit en afstand, maar het fundament waarop deze beide uitingen van afkeer gebaseerd zijn is hetzelfde. Als komedie valt Brüno enigszins tegen, als confronterende cinema is hij echter scherpzinnig.
