Het Italiaanse Il Divo won afgelopen jaar in Cannes de Juryprijs. Dat dit geheel terecht was, kunnen we nu eindelijk ook in eigen land vaststellen. De film is een prachtige combinatie van creativiteit en durf. Dat zien we vooral terug in de cameravoering en de montage, maar ook in de keuze voor de muziek. Bovendien is het acteren van met name Toni Servillo van zeer hoge kwaliteit. De film maakt indruk, maar niet zonder verwarring te zaaien. In de tweede helft strooit Sorrentino met zoveel namen, gezichten en organisaties dat het voor de gemiddelde niet-Italiaan nauwelijks nog te volgen is. Het is daarom maar goed dat de film toch met name om Giuli Andreotti draait, een politicus die de gehele film een onverstoorbare rust uitstraalt.
Die onverstoorbaarheid én onaantastbaarheid van Andreotti wordt vanaf de eerste scènes op zeer mooie wijze door Sorrentino in beeld gebracht. Terwijl het om hem heen wemelt van de veiligheidsmensen, loopt Andreotti zeer kalm over straat - langs graffiti waarin hij wordt neergezet als moordenaar. Een tweede scène, waarin de belangrijkste personen rondom Andreotti worden voorgesteld, is een zeer geslaagde en flitsende montage die volledig tot stilstand komt zodra Andreotti in beeld komt. De eerste helft van de film is sowieso een aaneenschakeling van cinematografische hoogstandjes die regelmatig aan het beste werk van Tarantino doen denken. De film heeft vaart, kent enkele zeer aardige acties, vlotte dialogen en een zeer aardige cast. De personages zijn stuk voor stuk opmerkelijke, haast karikaturale figuren. Als kijker kost het derhalve geen enkele moeite om je mee te laten slepen door het verhaal. Dat daarbij een aantal zaken niet helemaal goed te volgen is, doet er dan niet zo veel toe.
Dat gaat echter mis in de tweede helft van de film. Het is tevens het moment waarop het met de carrière van Andreotti mis lijkt te gaan. Regisseur Sorrentino laat zien dat hij zich goed ingelezen heeft in de carrière van de politicus; hij is duidelijk goed in de materie thuis. Voor degene die wat minder vertrouwd is met de politieke arena van Italië is het helaas amper te volgen. In korte tijd wordt een groot aantal personen geïntroduceerd die allen op een of andere manier een connectie hebben met Andreotti. De uitwerking van deze personages is uiterst summier en de tijd om hen te leren kennen te kort - de meesten komen vrij snel na de introductie weer te overlijden. Terwijl je nog bezig bent om een lijn in alle gebeurtenissen te ontdekken, komen de belangrijkste alweer samen en begint het je vooral te duizelen.
De film kent in het tweede deel gelukkig een aantal momenten waarin de rust en de aandacht hersteld worden. Helemaal duidelijk wie welke rol heeft gespeeld in de opmerkelijke carrière van Giulio Andreotti blijft echter onduidelijk. Enerzijds is dat jammer en enigszins frustrerend, anderzijds blijft de persoon, en daarmee de film, vooral intrigeren. Sorrentino heeft misschien niet de toegankelijkste film gemaakt, maar wel een zeer indrukwekkend portret van een zeer bijzonder politicus. De film kan als blauwdruk van een politieke film nog zeker een aantal jaren mee.
