Het is meestal een veeg teken als de studio besluit dat heropnames nodig zijn omdat het testpubliek er niks aan vindt. Bij het zien van Chaos Walking rijst al snel de vraag hoe de film er oorspronkelijk uitzag, want hij lijkt nog steeds niet helemaal af. Er zit wel potentie in voor een sterke young-adultreeks zoals The Hunger Games, maar de uitvoering is dermate zwak, dat het hoogstwaarschijnlijk bij deze ene film zal blijven.
In het jaar 2257 heeft de mensheid andere planeten gekoloniseerd. Todd is een inwoner van deze nieuwe wereld, maar er is iets vreemds aan de hand. Vrouwen zijn er om onbekende redenen niet meer en de mannen hebben last van 'The Noise', een zonderlinge aandoening waardoor men elkaars gedachten kan horen of zelfs zien. Dan strandt de vrouwelijke ruimtereiziger Viola op de planeet, die meteen moet vrezen voor haar leven. De planeetbewoners vinden het maar niks dat ze de gedachten van de vreemdelinge niet kunnen lezen. Todd neemt haar in bescherming en samen slaan ze op de vlucht.
In theorie is het idee dat iedereen de gedachten van mannen kan horen interessant, maar dit blijkt bijzonder moeilijk uit te werken te zijn. Het resultaat lijkt op een soort What Men Want in een dystopische omgeving. De gedachten worden uitgebeeld in een soort vreemde paarse gloed en de makers zoeken constant de spanning op door Todd in verlegenheid te brengen met zijn gedachten. De hersenspinsels van Todd, die in voice-over voorbijkomen, irriteren echter mateloos. Om anderen zijn gedachten niet te laten horen herhaalt hij constant de frase: "my name is Todd Hewitt". Verder heeft hij ongeïnspireerde inzichten over het vrouwelijke schoon van Voila: "she is pretty". Zelfs de gedachten van de plaatselijke predikant met vage oudtestamentische verwijzingen naar vuren en vlammen lijken totaal betekenisloos. Het is inderdaad nogal een nachtmerrie om constant deze gedachten aan te moeten horen.
Filmstudio Lionsgate hoopte door de rechten op de succesvolle boekentrilogie Chaos Walking te kopen hun eigen succesvolle filmreeks in het young-adulthoekje op te kunnen bouwen, maar daarvoor hebben de makers het geheel een te minimale aankleding gegeven. Los van de gimmick van de telepathische gedachten ontbreekt het namelijk aan een interessante artistieke vormgeving. De bewoners leven als een soort horigen in houten hutten, zoals dat maar al te vaak in het fantasygenre te zien is en rijden rond op paarden, maar hebben tegelijkertijd de technologie voor zeer geavanceerde wapens. De 'aliens' op de planeet zijn totaal ongeïnspireerd vormgegeven alsof ze automatisch gegenereerd zijn in de CGI. Niets aan het productiedesign is ook maar een beetje uniek of authentiek.
Ergens, diep verscholen in de film, zit een interessant verhaal over kolonisten van vreemde planeten en mannen die niet kunnen leven met het feit dat vrouwen hun gedachten kunnen lezen. Met een betere aankleding en ook maar iets meer uitdieping van de personages en het verhaal had het nog best wat kunnen worden. Nu is het eigenlijk een standaard actiefilm, waarbij we elke plotwending en rare verhaallijn maar voor lief moeten nemen zodat de actie zich weer naar een andere plek kan verplaatsen. De actie is goed uitgewerkt en zeker ook spannend. Dat is Doug Liman wel toevertrouwd. Toch blijft Chaos Walking voornamelijk een chaotische wandeling door een wild woud aan onuitgewerkte thema's en ideeën.
