Regie: Onur Bilgetay | Scenario: Meryem Gültabak | Cast: Ipek Filiz Yazici (Deniz), Mert Ramazan Demir (Ese), Mekin Sezer (Cenk), Nilsu Yilmaz (Beren), e.a. | Speelduur: 109 minuten | Jaar: 2022

Deniz heeft een ufo gezien, een 'ultiem foetsie-object'. Het verscheen ooit als een roodblauw licht aan de nachtelijke hemel, en schoot vervolgens pijlsnel voorbij. Sindsdien put het tienermeisje hoop uit de kinderlijke gedachte dat aliens haar komen redden, zodra alles in haar leven in een ondraaglijk zware werkelijkheid dreigt te veranderen.

Ze maakt er maar gauw een grapje van, omwille van haar prille relatie met de stoere motorracer Ese. Het zou zomaar eens kunnen dat hij haar door die opmerkingen nogal een vreemde vogel vindt. Niets is echter minder waar: Ese begrijpt Deniz' vluchtfantasie juist wel, want hij worstelt zelf ook al enige tijd met alle dagelijkse beslommeringen.

Twee tieners die zwelgen in dromen en naïviteit is een prima uitgangspunt voor een liefdesdrama, zolang ze op een gegeven moment maar wel een flinke klap van de werkelijkheid krijgen. Anders valt er immers niets voor hen te leren. In de Turkse Netflix-film UFO laat dat moment niet alleen heel lang op zich wachten, het is ook nog eens volkomen uit de lucht gegrepen.

Willekeur domineert in dit liefdesdrama, dat gemakshalve maar even wat opzetjes en ideeën aan elkaar knoopt, zonder de consequenties ervan door te rekenen. Daardoor ontstaat al snel het gevoel dat je naar iets aan het kijken bent wat ook net zo goed niét had kunnen gebeuren. Gevolgen vloeien niet op een logische manier voort uit de oorzaak, en dat schaadt de geloofwaardigheid enorm.

Trouwens, waar klagen Deniz en Ese nou eigenlijk over? De ouders van Deniz maken af en toe ruzie en Ese heeft moeite om de eindjes aan elkaar te knopen, maar is dat nou werkelijk reden genoeg om larmoyant te worden? De twee tieners komen uit twee verschillende milieus - iets wat onmiddellijk tot conflict zou moeten leiden - maar op een paar bitse verwijten en terzijdes na wordt daar verder helemaal niets mee gedaan.

Bovendien is de eerdergenoemde ufo-obsessie niet bepaald een reëel ontsnappingsplan; Deniz en Ese kunnen nergens concreet naartoe werken, alleen maar machteloos afwachten tot het lot een keer in hun voordeel beslist. Dat maakt hen als hoofdpersonages ontzettend saai en eigenlijk niet meer van deze tijd, want adolescenten zijn vandaag de dag een stuk mondiger en besluitvaardiger.

Aardig is nog wel hoe de makers de thematiek op visuele wijze vertalen. Bijvoorbeeld wanneer een klein opstootje uitbreekt tussen de leden van twee rivaliserende motorclubs, en Deniz en Ese elkaar ondertussen van een afstandje gadeslaan, terwijl het roodblauwe (!) licht van de ambulance in hun ogen flikkert. Redding komt niet of pas veel te laat. Het is exemplarisch voor een liefdesdrama dat al van begin af aan in nood verkeert.

UFO is te zien bij Netflix.