Regie: Helena Coan| Scenario: Helena Coan | Cast: Audrey Hepburn, Michael Avedon, e.a. | Speelduur: 100 minuten | Jaar: 2020

Audrey bevat een ongelofelijke hoeveelheid informatie, maar toch is de speelduur van honderd minuten lang genoeg om alle facetten van wereldberoemde actrice (en UNICEF-ambassadeur) Audrey Hepburns interessante leven rustig te behandelen. Dit wordt gedaan met archiefbeelden, interviews en hier en daar een scène die speciaal voor deze documentaire geschoten is. De manier waarop al deze beelden aan elkaar gekoppeld zijn, houdt aan de ene kant de aandacht vast, maar veroorzaakt af en toe ook verwarring.

Audrey Hepburns verhaal wordt bijna volledig chronologisch verteld, beginnend bij haar tijd als kind in de oorlog, langs haar balletopleiding, haar filmsucces, verschillende huwelijken en tot slot eindigend bij haar ambassadeurschap bij UNICEF. De nare gedeeltes van haar geschiedenis worden niet verteld om medelijden op te wekken, maar omdat ze Hepburn hebben gevormd. Zo wordt er bijvoorbeeld niet alleen in het begin van de film verteld over de hongersnood die ze heeft doorstaan, maar wordt diezelfde hongersnood opgevoerd als verklaring voor waarom Hepburn zo begaan was met hongerlijdende kinderen in Somalië later in haar leven.

Audrey is niet alleen een opsomming van belangrijke momenten in haar leven. Verschillende aspecten van haar leven worden uitgebreider behandeld, zoals haar liefde voor kleding en ballet. Opmerkelijk is hoe pas wordt verteld wat voor invloed een specifiek aspect op Hepburn had (meestal door haarzelf) nadat er een hele tijd over dat aspect is gepraat. De volgorde omdraaien zou logischer zijn: dat een geïnterviewde bijvoorbeeld eerst zou vertellen dat ze heel erg van kleding houdt en dat er daarna pas de soort kleding wordt gespecialiseerd en/of wie de ontwerper was.

Door het belang van de informatie echter pas na de informatie zelf te geven, ontstaat er een spanning die telkens weer de aandacht vasthoudt. Deze opbouw van scènes werkt echter vooral zonder voorkennis van Audrey Hepburn. Kenners zullen al weten waarom een onderwerp geïntroduceerd wordt en minder in spanning zitten voor de uitleg daarbij. Dit wekt de indruk dat de makers van de documentaire vooral een publiek in gedachten hadden dat nog weinig tot niets weet over Audrey Hepburn.

De informatie die er echter daadwerkelijk wordt gegeven strookt daar niet mee. Er worden heel veel verwijzingen gemaakt naar rollen van Audrey en mensen die een belangrijke rol spelen in haar leven, voordat we die mensen en rollen in de documentaire zelf ontmoet hebben. Daarnaast worden er vooral in het begin heel veel mensen geïnterviewd die niet echt voorgesteld worden en waarvan de bekendheid dus wordt aangenomen. Dit schept verwarring.

Het lange interview dat de ruggengraat van de documentaire vormt, is nooit te zien maar alleen te horen. Audrey Hepburn zelf vertelt hierin over de vele archiefbeelden en foto's over haar angsten, kwaliteiten (of het gebrek daaraan) en gevoelens. De andere geïnterviewden geven tussendoor de nodige informatie over haar leven en de context voor wat zij in haar interview vertelt, waardoor alles één logisch geheel wordt. Audrey Hepburn had plezier tijdens haar interview en kon vertellen wat ze wil vertellen. Dat is duidelijk te horen, doordat haar stem altijd gepassioneerd en enthousiast klinkt. Bovendien komt ook haar droge humor hierin naar boven, wat altijd fijn is in een documentaire.

Audrey is te zien bij Netflix.