Sfeervol tekent Suro de uitdagingen uit van een stel dat verhuist naar het Catalaanse platteland. Architecte Helena heeft daar een oud huis geërfd en samen met Ivan betrekt ze het vol dromen. Ondanks Ivans twijfel huren ze iemand in die voor een wel heel aantrekkelijk bedrag de kurkeiken op het enorme terrein kan oogsten voor ze. Wanneer Ivan uit idealisme meewerkt met de landarbeiders en Helena alleen het huis mag opknappen, beginnen de strubbelingen. Hun relatie komt verder onder druk te staan door de jonge Marokkaanse illegale arbeider Karim, die Ivans medelijden wekt.
Het verbaast niet dat regisseur Mikel Gurrea zich liet inspireren door zijn eigen ervaringen als tijdelijke hulpkracht bij de kurkoogst. Overtuigend gebruikt de film de droge, zilvergroene omgeving als een strak afgebakend decor. Het Catalaanse platteland voelt doorleefd aan, wanneer Ivan plompverloren rondloopt tussen de (soms illegaal) ingehuurde landarbeiders, non-acteurs die dat werk ook in het echte leven doen.
Ze verwijderen met speels gemak de bast van een kurkeik. Het herhaald tonen hoe de bast kraakt en uiteindelijk een goudbruine stam achterblijft, werkt meditatief. Het robuuste geluidsontwerp geeft ook veel ruimte aan de razende wind, wat voor verdere onderdompeling in het landschap zorgt. Op die manier gebruikt Suro deze dorre omgeving bijna net zo effectief als Roberto Rossellini Pompeii gebruikte als de achtergrond voor een huwelijkscrisis in Viaggio in Italia.
Vicky Luengo als Helena en Pol López als Ivan zetten hun personage subtiel neer. In lange takes krijgen ze volop ruimte binnen het sterk afgebakende terrein om te graven in hun psyche en te botsen. Wanneer ze discussiëren over praktische zaken blijven de onderlinge spanningen vaak onderhuids. Ze kunnen hun personage ook verder ontwikkelen dankzij het ingetogen spel van Ilyass El Ouahdani als Karim, tegen wie hun drijfveren afketsen tijdens een enerverend diner.
Gurrea neemt de tijd om naar zulke momenten toe te werken, wat een dreigend gevecht na een ongeval tijdens de oogst thrillerachtig laat ontknopen. Maar die opbouw voelt zeker in het begin wat triviaal aan met alledaagse uitdagingen zoals de keuze met wie in zee te gaan voor de kurkoogst. De kantelpunten in het script zijn wat overdreven opgezet, met alle tegenstellingen zo uitgetekend als Helena's computerontwerpen van het gerenoveerde huis. Het doet de onderhuidse spanning geen goed.
Dat geldt ook voor een te onbehouwen seksscène. Maar voor de rest kronkelen de verhoudingen continu, totdat Ivan en Helena na fysiek ook in psychologisch opzicht ver verwijderd raken van Barcelona. Het broeit in deze omgeving, verder uitgebuit met een voor de hand liggende metafoor van dreigende bosbranden. Ondanks zulke haken en ogen, maar dankzij het sobere landschap en het geraffineerde acteerwerk is Suro een innemend psychologisch drama.
