Huiselijk geweld is een groot probleem. Eén op de vier Duitse vrouwen krijgt ermee te maken. The Calendar Killer probeert een statement te maken over dit verontrustende feit, maar verstrikt zichzelf al snel in schijnbewegingen die het voorspelbare einde moeten verhullen.
Een geslaagde seriemoordenaar heeft een gimmick. Althans, in B-films. The Calendar Killer doet vrolijk mee, terwijl de film toch een serieuze kwestie bij de kladden grijpt. Waarom krijgen we het huiselijke geweld de wereld niet uit? Een boeiende vraag, maar door met een Se7en-achtige schurk te werken, is de film vanaf de premisse uit evenwicht.
Scenarist en bestsellerauteur Sebastian Fitzek windt er in de adaptatie van zijn eigen boek geen doekjes om. Tijdens de bloederige openingssequentie zien we hoe de seriemoordenaar te werk gaat. Hij kondigt de datum van het sterven van de slachtoffer alvast aan. Dat drijft mensen vanzelf tot waanzin.
De opzet die de Duitse bestsellerauteur Sebastian Fitzek als aardser vehikel voor zijn verhaal heeft bedacht, mag er wél zijn. Het scenario springt na de introductie naar de empathische Jules. Een man die voor de 'Begleit Telefon' werkt. De telefonist begeleidt vrouwen veilig naar huis, door ze van een afstandje moed en tips in te spreken. Zelf nuttigt hij er een blokje kaas bij, terwijl hij een Bing Crosby-LP draait. Het is ten slotte bijna kerst.
Een verhaal rond een telefonist, dat doet een beetje filmliefhebber tegenwoordig natuurlijk aan Den Skyldige denken. Het Deense succesverhaal kreeg later nog een Amerikaanse remake met Jake Gyllenhaal. Of dat met The Calendar Killer zal gebeuren, valt te betwijfelen. Wel moet gezegd worden: Fitzek perst er het enige perverse scenario uit, dat nog in het telefonist-concept verstopt zat.
Na die aardige eerste tien minuten begint de film mist te spuien. Jules krijgt de angstige Klara aan de lijn. De 'Calendar Killer' heeft haar óf haar man uitgekozen om te sterven. 'Er or du' staat er thuis op de muren. Complicatie één: de vrouw lijdt aan wanen. Complicatie twee: haar man slaat haar. Wil ze hem niet gewoon zelf dood? Opties genoeg dus om de kijker lekker te verwarren.
Het is inmiddels de avond van de zesde december. De voorspelde sterfdag. Aan de lijn met Jules gaat Klara logischerwijs door vele stadia van paniek. Er zelf maar een einde aan maken? De politie bellen? Vluchten? Zo dendert de film samen met Klara van hot naar her. Helaas óók naar flashbacks, die onthullen dat haar man een politicus is met een voorliefde voor SM. Verdacht! "Vanavond moet je niemand vertrouwen", zegt Jules grimmig.
Ook de kerstman niet. In één van de weinige oprecht menselijke scènes belandt Klara in zijn kerstslee, in dit geval een ouderwetse jeep. De morsige kerstman zit een sigaretje te roken en Texaanse countrymuziek te luisteren, zijn taser veilig binnen handbereik. Mocht de remake komen, dan is deze rol uiteraard geknipt voor Billy Bob Thornton.
Door alle misleidingen vergeet men bijna waar het om begonnen was. Huiselijk geweld. Een heel wat concreter gevaar dan een seriemoordenaar. Af en toe belanden Jules en Klara aan de telefoon nog op het onderwerp. "Hij heeft je met je angst alleen gelaten", filosofeert Jules over haar echtgenoot. "Waarom blijf je bij hem?" Dit zijn de dialogen die de film uit had mogen diepen. Helaas, als psychologisch portret faalt het scenario volkomen.
Uiteindelijk beleeft Klara een enerverende nacht die je alleen in B-films ziet. Omdat de gladgestreken cinematografie weinig David Fincher-achtig mysterie oproept, overleeft de ongelukkige film uiteindelijk alleen op de malle gimmick. Is de seriemoordenaar op tijd om zijn morbide belofte in te lossen? En of dat nou de gezochte, gewenste, of zelfs politiek correcte spanning is? De vraag stellen is hem beantwoorden.
The Calendar Killer is te zien bij Prime.
