Liefhebbers van de Franse komedieregisseur Quentin Dupieux zitten de laatste jaren bepaald niet verlegen om nieuwe uitspattingen. Tussen 2022 en 2025 wist de maker van het vindingrijke Realité en de uitgerekte bromvliegsketch Mandibules maar liefst zes speelfilms af te werken. Le Deuxième Acte wordt uitgebracht in dezelfde maand dat Dupieux' nieuwste alweer uitgaat in Frankrijk. Overkill ligt op de loer, maar toch tilt een ensemble van steracteurs deze zelfbewuste komedie boven de luchtige middelmaat uit.
Terwijl de uitbater van een wegrestaurant op zijn gemak de routine voor de dagopening doorloopt, maken twee goede vrienden op hun gemak een natuurwandeling. David (beroepscharmeur Louis Garrel) heeft duidelijk de broek aan en klaagt honderduit bij de geestige Willy. David is allesbehalve single en wordt om de haverklap opgebeld door zijn behoeftige vriendin Florence, tot wie hij zich stiekem helemaal niet aangetrokken voelt.
Het vriendschappelijke gesprek ontspoort moeiteloos als Willy de koppeldrang van zijn vriend verkeerd interpreteert en de ene na de andere ondoordachte opmerking eruit flapt. Cancelcultuur voor beginners dus, en dan moet de eerste ontmoeting tussen David en Florence' vader (een schaamteloos brommerige Vincent Lindon) nog plaatsvinden.
De gemiddelde Franse regisseur zou een moord doen voor een cast met Vincent Lindon, Léa Seydoux én Louis Garrel. Bij Dupieux krijg je het idee dat een paar nonchalante belletjes volstonden. De steracteurs tonen zich van hun meest ontwapenende kant door te acteren met gezonde zelfspot en schijnbaar zonder plan. Wie in de eerste minuut nog twijfelt of het scenario letterlijk moet worden genomen, is daar rap van genezen.
Het is heerlijk om te zien hoe Lindon zijn collega Garrel met veel bombarie apart neemt om te vertellen dat hij gecast is door Paul Thomas Anderson, om er vervolgens achter te komen dat die zijn trots totaal niet serieus neemt. Nog beter is het gesprek tussen Lindon en een prettig ontspannen Léa Seydoux, die om de haverklap uit hun rol stappen om elkaars acteerprestaties op de hak te nemen.
De dubbele laag wordt een driedubbele als Lindon subtiel verwijst naar de Hollywoodcarrière van zijn tegenspeelster (onder meer te bewonderen in de laatste Bondfilms): "De wereld is er bijna aan en jij wilt mijn dochter spelen in een indiefilm", fulmineert hij met opgeklopte verontwaardiging. Precies het morele vuur waarmee hij excelleerde in sociaalpolitiek geladen drama's zoals En Guerre en Un Autre Monde.
Het zelfbewuste karakter van Le Deuxième Acte moet je vooral niet op de zenuwen werken. Anders wordt deze vintage Dupieux zelfs met zijn tachtig minuten een lange zit. Dat gewaardeerde acteurs zich volledig schikken naar de eigengereide humor van deze maker is niet nieuw. Dat ze zó gretig knipogen naar de oeuvres van zichzelf en elkaar wel. Het is alsof de verhaalideeën voor Dupieux even op waren en hij toen maar een lachspiegel voor zichzelf en zijn sterren neerzette.
De beste dialoogsketches zitten met recht in de openingsakte, als twee vermakelijke wandelgesprekken (in lange takes opgenomen) de toon zetten voor een uitgesponnen restaurantscène. Uiteraard draagt het restaurant waar de vier wandelaars arriveren de naam van de film. Het is jammer dat Le Deuxième Acte ná het restaurantbezoek niet meer het niveau van de voorgaande ontmoetingen aantikt. Grappen over AI en de zelfdoding van een overspannen figurant komen minder uit de verf dan de vele metaverwijzingen naar het oeuvre van de hoofdrolspelers.
Wellicht rust er een vloek op het oeuvre van Dupieux: ook Au Poste!, Fumer Fait Tousser en Daaaaaali! beginnen tamelijk hilarisch maar weten de humor niet tot het einde op peil te houden. Gelukkig voelt de Fransman de spanningsboog van zijn films zelf ook redelijk aan. Le Deuxième Acte is net te losjes afgewikkeld om echt memorabel te worden, maar compact genoeg om de zaal met een glimlach te verlaten.
