Super Happy Forever heeft een fantastische premisse, maar schiet tekort in de uitvoering. De moeizame eerste helft zit vol wrok en frustratie, die een nare nasmaak achterlaten tijdens de tweede helft. De uiteindelijke charme en het optimisme kunnen die bitterheid nooit helemaal overwinnen. Daardoor komt de potentie van het concept nooit tot volle wasdom en blijft Super Happy Forever een gemankeerde film die niet super gelukkig maakt.
In de deprimerende eerste helft zijn Sano en zijn vriend Miyata op vakantie in een kustplaatsje ten zuiden van Tokio. Sano is depressief, boos en gemeen tegen iedereen. Niet onbegrijpelijk, want hij is volop in de rouw voor zijn pas overleden vrouw Nagi. Maar het maakt hem tegelijk een vervelend figuur waarvoor het lastig is sympathie te voelen. Daardoor is het moeilijk mee te leven met zijn onmogelijke zoektocht naar een rood petje, dat vijf jaar geleden zoek is geraakt.
De tweede helft vindt vijf jaar eerder plaats. In dezelfde hotelkamer verblijft nu Nagi, alleen op vakantie. Per toeval ontmoet ze een nog vrolijke, onbezorgde Sano, die ook toen al op reis was met Miyata. Ze brengen een dag en nacht samen door. Hij koopt een rode pet en geeft die vervolgens aan haar. De volgende ochtend zijn Sano en Miyata al vertrokken, en Nagi is de pet verloren. In paniek zoekt ze de kustplaats af naar de pet, haar aandenken aan deze bijzondere ontmoeting. Tevergeefs, maar daardoor stuit ze alsnog opnieuw op Sano, en kunnen ze contactinfo uitwisselen.
Dit tweede gedeelte doet denken aan Before Sunrise, en zou bijna even leuk kunnen zijn als die moderne romantische klassieker. Maar het eerste deel van zit in de weg. Sano is nog even onsympathiek als in de voorafgaande scènes. De switch is te abrupt en de acteur doet te weinig om hem leuker of charmanter te laten overkomen. Daardoor is de gunfactor in deze opbloeiende relatie maar voor één van de twee personages. Dat is te weinig om daarin mee te gaan, hoe goed de scènes an sich ook zijn.
Helaas, want zou de overgang wel geslaagd zijn, dan had Super Happy Forever een briljante film kunnen zijn. Nu komt dat echter niet geheel uit de verf, en blijft het eindresultaat een gemankeerd geheel. Wel met een aantal superbe sequenties, waar heel fijn de juiste tijd voor wordt genomen. En ook nog eens en passant treffend commentaar op de onzichtbaarheid van Zuid-Aziatische (in dit geval Vietnamese) immigranten in de Japanse dienstensector. Doordat de romance niet helemaal werkt, is Nagi's interactie met een Vietnamese schoonmaakster stiekem het hoogtepunt van Super Happy Forever. Juist door de achteloosheid waarmee dit in het grotere geheel verwerkt is.
