Wie ooit een wedstrijd van Olympique Marseille heeft zien ontsporen, weet dat er lef voor nodig is om nonchalant door de buitenwijken van de Franse kuststad Marseille te dwalen. Raoul doet het toch, en loopt er ook nog eens een tijdje bij in een felrode onderbroek en een bijpassend trainingsjack. Met een fles wijn in de rechterhand maakt de hoofdpersoon van Fotogenico een verwarde eerste indruk. Toch blijkt hij een man op een serieuze missie.
De toon van deze springerige punkfilm is snel gezet. Pulserende openingsmuziek en een knalrode kleurfilter vergezellen Raoul op een markante wandeltocht. Zijn desoriënterende ronddwalen heeft in eerste instantie een komisch effect: het is niet meteen duidelijk wie deze dwaler is en wat zijn plannen eigenlijk zijn.
Na het enerverende openingskwartier blijkt Fotogenico wel degelijk een kernachtig verhaal te hebben. De spaarzame en (zo blijkt) misleidende aanwijzingen die Raoul heeft ontvangen, leiden hem na wat omzwervingen naar de voormalige verblijfplaats van zijn vorig jaar overleden dochter Agnes. De twee waren elkaar al lange tijd uit het oog verloren.
Terwijl Raoul onderzoekt wat rouw voor hem betekent, komt hij erachter dat zijn dochter een ander leven leed dan hij zichzelf voorhield. Het wordt grimmig als hij kennismaakt met een plaatselijke dealer, die ook na de dood van Agnes niet van zijn plek is geweken. De vrouw die hij (ooit) dacht te kennen kwijnde weg in een laatste drugsroes.
Hoewel dit luchtig ingestoken drama voor een belangrijk deel over de dood gaat, schetsen regisseurs Marcia Romano en Benoît Sabatier de buurt waar Agnes haar tijd doorbracht zeker niet alleen als een troosteloos rovershol. Raoul ontmoet enkele oude muziekvrienden van zijn dochter, die samen met haar een electropunkbandje vormden. Onder de rebelse klanken van Agnes' fijnste bijdragen slaagt hij er geleidelijk in om de zielsbestemming van zijn dochter te omarmen.
Het is duidelijk genoeg waar humor en ernst in elkaar overlopen, en toch komt het (serieuzere) tweede deel van de film minder goed uit de verf. Zo levendig als de eerste twintig minuten (die qua toon aan het werk van Leos Carax doen denken) wordt Fotogenico nooit meer, en hoofdrolspeler Christophe Paou komt acterend ook beter over als excentrieke dwaler dan als rouwende vader.
Een hoogvlieger is deze Franse culttrip niet, maar wie nog wel eens een punkplaatje op vinyl draait zal de rebelse, energieke insteek van het geheel (extra) kunnen waarderen. Het is jammer dat na afloop vooral het prettig onnavolgbare begin bijblijft; wat dat betreft had het tragische verhaal van vader en dochter best wat losser uitgeschreven mogen worden. Tegelijk is het pakkend hoe Raoul zich in Agnes' habitat geleidelijk met haar grote muzikale passie vereenzelvigt. Leken de bloedverwanten stiekem misschien toch meer op elkaar dan ze ooit konden erkennen.
