Vanessa Kirby gaat tot het uiterste voor een geldbedrag in Night Always Comes, een sfeervolle, sluimerende thriller over de tol van de onbedaarlijke inflatie. Om huis en haard te redden is een niet geringe vijfentwintigduizend dollar nodig, en dat leidt tot een meeslepende dwaaltocht door de nacht. Naarmate haar wanhoopsacties van kwaad tot erger gaan, tart deze Good Time-achtige trip wel moedwillig de geloofwaardigheid.
De hardwerkende Lynette weet niet waar ze het zoeken moet, als ze na een mislukte tekensessie voor een hypotheek wordt verrast door haar onverschillige moeder. Doordat Doreen (een geknipte rol voor een verknipte Jennifer Jason Leigh) op het laatste moment afzegde, kon Lynette geen werk maken van een geplande aanbetaling. Hierdoor staat het eerste recht om het huis te kunnen kopen behoorlijk op de tocht. Tot overmaat van ramp blijkt Doreen met het gereserveerde geldbedrag een tweedehands auto te hebben gekocht.
Als Doreen pertinent weigert om de auto terug te laten brengen, beseft Lynette zich snel dat alleen wanhoopsplannen haar nog van enig toekomstperspectief kunnen voorzien. Terwijl haar moeder vooral aan zichzelf denkt, bekommert Lynette zich ook om het lot van haar geestelijk gehandicapte broer. Zonder vaste huisvesting zal hij zeker in een instelling belanden, zonder dat hij op elk moment op zijn zus terug kan vallen.
Lynettes missie om snel aan geld te komen loopt rap uit de hand. Haar nachtelijke trip drijft haar tot uitersten, van een onhandige autodiefstal tot een poging de kluis van een huisgenoot te kraken. Hoewel de dwaaltocht de geloofwaardigheid tart (zomaar een voorbeeld: een gestolen Mercedes met open portier blijft uren onaangeroerd in een achterbuurt staan), blijft de film tóch boeien. Het zorgt voor een wonderlijke kijkervaring, want een film met minder sfeer en een matige hoofdrolspeelster was hier vlug door de ondergrens gezakt.
Vanessa Kirby heeft de klasse om in een stoere actiefranchise als Mission: Impossible even sterk te overtuigen als in een intens, kleinschaliger drama. Ze liet dit al zien in de eerdere Netflix-samenwerking Pieces of a Woman, dat opent met een vrouw in baringsnood. In Night Always Comes is de hoogoplopende stress continu van haar gelaatstrekken af te lezen, een mentale staat die nog eens versterkt wordt door het nerveuze geluidsontwerp.
Regisseur Benjamin Caron was tot nu toe vooral bekend van zijn bijdrages aan succesvolle series (Andor, The Crown). Van eerstgenoemde serie kent hij ook cameraman Damían García. De nachtelijke cinematografie (waar de stad Portland zich hier uitstekend voor blijkt te lenen) benadert zeker niet het niveau van het gloeiende, analoog opgenomen Good Time, maar doet daar wel aan denken. Inhoudelijk begint de film nog als een zielsverwant van de geëngageerde Ken Loach, maar het vervolg haakt eerder aan bij het werk van de gebroeders Safdie of bij een thriller als Surge (met een al even bloednerveuze Ben Whishaw).
De uitblinkende Kirby houdt Night Always Comes glorieus overeind, maar had wel een beter script verdiend. Dat de tweedehands auto van Doreen precies quitte speelt met de geplande aanbetaling van hun huis, had een rekenvaardige A.I. ongetwijfeld ook uit de hoge hoed getoverd, en ook een seksueel jeugdtrauma dat na verloop van tijd wordt bovengehaald had een meer doordachte uitwerking verdiend. Wat rest is een nachtelijke trip die plaatsvervangend nerveus maakt, en op termijn doet verlangen naar het aanbreken van de ochtend. Om vervolgens te zien dat de huisdeur nog altijd op een kleine kier staat.
