Als Baran vrijkomt na vijftien jaar onterecht in de gevangenis, is het begrijpelijk dat hij voortdurend met opgekropte woede rondloopt. Maar deze chagrijnige sfeer is niet prettig om naar te kijken. Nichtje Lidya is een welkome afleiding met haar kinderlijke onschuld. Helaas zet dit wel de toon voor het uiterst voorspelbare en nietszeggende Abandoned Man.
De kleine Lidya zal de verbeten Baran weer leren lief te hebben. Of te leven. Of iets in die richting. Het is zo pijnlijk duidelijk waar dit verhaal heengaat dat de reis er naartoe slaapverwekkend is. Het kleine meisje is schattig, maar kan geen hele film van anderhalf uur dragen. En dus zit deze vol met overbodige scènes en willekeurige gebeurtenissen, die met een helingsproces niets te maken hebben.
Het thema van Abandoned Man ligt er zowel dik bovenop, als dat het niet tot uiting komt. Er wordt nooit echt getoond hoe Baran door zijn nichtje verandert. Ook de overige gebeurtenissen, die vooral draaien om hoe hij werk vindt, gaan niet verder dan het benoemen van zijn strubbelingen. Daardoor lijkt Abandoned Man soms vooral een praktische promo over succesvol gerehabiliteerde ex-gedetineerden. Niet bepaald een tranentrekker.
Dat het wel de bedoeling is dat de kijker aan het huilen slaat, blijkt uit de eindeloze slow motion en tenenkrommende vioolmuziek, die net als de gehele film veel te clichématig is om gewaardeerd te kunnen worden. De meeste personages lopen net als Baran gekweld rond en de makers van de film zijn er duidelijk van overtuigd dat dit innemende karakters creëert. Maar het tegendeel is waar.
Abandoned Man is zowel te overdreven als oppervlakkig en brengt absoluut niets nieuws onder de zon. Zonder emotionele ontwikkeling of ontroerende kinderwijsheid die bijblijft. Zonder dat er werkelijk aanleiding voor is knapt Baran op en kan hij weer lachen. Zo tenenkrommend dat het niet zo moeilijk te begrijpen is waarom hij een "in de steek gelaten man" is. Menig kijker zal Abandoned Man voortijdig verlaten.
Abandoned Man is te zien bij Netflix.
