in Recensies
Update:
Wie waagt zich anno 2025 nog aan een Roald Dahl-verfilming? Durf maar eens je tanden te zetten in het werk van de decennialang geliefde jeugdboekenschrijver. Jonge kijkers hebben immers millennialouders die met weemoed terugdenken aan de geslaagde verfilmingen uit hun eigen kindertijd, zoals de brutale en bevredigende wraak van Matilda (1996) of de horrorfilm The Witches (1990). Kan de animatiefilm De Griezels zich daarmee meten?
De Griezels is waarschijnlijk een van de moeilijkste boeken van Roald Dahl om te verfilmen: een vrij kort verhaal met meer schelmenstreken dan solide plotwendingen. Maar in 2021 verkreeg Netflix de rechten van de Roald Dahl Story Company, dus die verfilming kwam er gewoon. In het eerste deel van De Griezels eert regisseur Phil Johnston nog Dahls voorliefde voor ongegeneerde viezigheid. In het pretpark Walglandia van de gemene meneer en mevrouw Griezel leef je je uit op een draaimolen van wc's, een springkussen van vieze matrassen en meer van dat fraais.
De twee titelfiguren zijn overigens niet de enige engerds. De echte gluiperds bevinden zich in het lokale bestuur van hun mistroostige Amerikaanse woonplaats. Ook dat was de verdienste van de gevierde jeugdboekenauteur: de grotemensenwereld en passant een spiegel voorhouden. De valse beloftes omtrent rijkdom en de naïeve volgzaamheid van enkele burgers zijn geestig als satire met een grote dosis onderbroekenlol.
Het gaat echter mis met de hoofdpersonen. Dit stel weeskinderen, dat de stad probeert redden van de Griezels, lijkt rechtstreeks uit een Londons weeshuis van eind negentiende eeuw te komen. Met vuile gezichten ogen wonen ze in een donkere villa met piepende vloeren. Het is een raadsel waarom de schrijvers hier niet gewoon moderne pleegkinderen van hebben gemaakt. Met de keuze voor weeskinderen ligt vals sentiment algauw op de loer.
Aan het kat-en-muisspelletje tussen de weeskinderen en de Griezels lijkt maar geen einde te komen. Visueel sterk sterk genoeg, want je kun je veel kanten op met een griezelpretpark en een griezelhuis, maar uiteindelijk gaat deze strijd te veel kanten op. Het voelt alsof de scenaristen nog even dertig minuten moeten opvullen voordat de willekeurige ontknoping losbarst.
Met de balans tussen humor en emotie zit het wel weer goed. Schurkenstreken zoals de bekende wormenspaghetti zijn een festijn voor elke zesjarige. En sommige hoofdpersonages maken pijnlijke inzichten door of transformeren tot een betere versie van zichzelf. Maar Roald Dahl creëerde vaak sentiment zonder ook maar iets te forceren, zoals met de bescheiden Sjakie die geduldig spaart voor zijn gouden ticket. Dat is waar echte magie ontstaat. Die voldoening wordt hier jammer genoeg niet behaald. In plaats daarvan zet De Griezels de sentimentkraan herhaaldelijk te ver open.
De Griezels is te zien bij Netflix.
