Bora Kim maakt met haar debuutfilm misschien wel een van de mooiste coming-of-agefilms van de afgelopen tijd. House of Hummingbird zoekt nergens geforceerd naar veranderingen die het hoofdpersonage Eunhee volwassen moeten maken. De film neemt de kijker mee op een rustige reis vol contemplatie over een meisje dat zoekt naar liefde en erkenning. De groei van Eunhee gaat vol horten en stoten en valt samen met de exponentiële opkomst van Zuid-Korea in de jaren negentig. De vele lagen die de film rijk is, worden prachtig en uiterst liefdevol in beeld gebracht.
Het jaar is 1994 en de veertienjarige Eunhee staat onder grote druk van haar familie en school. Een leraar van haar school vertelt de klas doodleuk: "vandaag is de eerste dag van je dood." Eunhee heeft een zus die constant met jongens in de weer is en om die reden steeds in conflict raakt met haar ouders. Haar broer is de grote hoop van de familie en hard aan het studeren voor een betere toekomst, maar hij kan het niet nalaten om Eunhee af en toe te slaan. De vader des huizes lijkt ondertussen ook nog overspelig. Het veertienjarige meisje lijkt dan ook wanhopig op zoek naar een vorm van liefde die ze bij haar familie en op school niet kan vinden. Bij haar vriend, die op een bepaald moment met een ander meisje loopt, lijkt ze deze liefde niet te kunnen vinden. Bij het instituut waar ze Chinese lessen volgt, ontmoet ze echter een bijzondere wereldse vrouw naar wie ze opkijkt en hevig van onder de indruk is.
1994 was om meerdere redenen een historisch jaar in Zuid-Korea. Het land deed voor het eerst mee aan het WK voetbal, de Noord-Koreaanse dictator Kim Il-Sung stierf en de Seongsu-brug in Seoul stortte in. Deze achtergrond komt meermaals naar voren in het persoonlijke verhaal van Eunhee. De vooruitgang van Zuid-Korea lijkt niet te stuiten, maar Eunhee voelt zich daardoor wel vergeten en alleen. De film is deels gebaseerd op het opgroeien van de regisseur zelf in dit jaar. Het resultaat is een uiterst liefdevol portret van personages die allemaal zoekende zijn in een wereld die je geen tijd gunt voor dit soort exploraties.
In het openingsshot is te zien hoe onze protagonist thuiskomt, maar niet binnen wordt gelaten door de familie. Met een handheld camera van dichtbij gefilmd is te zien hoe Eunhee steeds wanhopiger op de deur bonst, waarna de camera steeds verder naar achteren beweegt, waardoor duidelijk wordt met wat voor enorme anonieme flatgebouwen we hier te maken hebben. De anonimiteit die het meisje ervaart blijft dan ook een rode draad door de gehele film. Eigenlijk zoekt Eunhee alleen iemand die haar erkent als volledig persoon.
Drama's zoals deze voltrekken zich vaak in grijstinten, maar hier is gekozen voor een kleurrijke esthetiek, waarbij de zonnestralen meermaals door de bomen het haar van de verdrietige Eunhee verlichten. House of Hummingbird neemt ruim de tijd en daarmee kan de film soms traag aanvoelen, maar middenin deze traagheid is er ruimte voor een enorm scala aan emoties en vindt er een bepaalde berusting plaats. Bora Kim raakt met haar debuutfilm iets essentieels aan het opgroeien in een kapitalistische samenleving. Overal is er de druk om te presteren, maar hoe vind je jezelf in een wereld die zich zo snel voortbeweegt? "De wereld is vol met gezichten die we kennen, maar hoeveel daarvan begrijpen we eigenlijk?" vraagt de bijlesjuf aan Eunhee. Bora Kim biedt een film waarin we de vreemde acties en rijke emoties van alle personages leren doorgronden. Daarmee is het een mooie reflectie van wat er echt toe doet in deze wereld en wat tegelijkertijd ook een behoorlijke opgave blijkt: een echte connectie maken met een ander persoon.
