Alles wat je nodig hebt om het te kunnen maken als dj is een laptop, een klein beetje talent en één goede track. Dat is je ticket naar succes. Zo luidt de boodschap die Cole Carter ons aan de opening van We Are Your Friends wil meegeven. Je zou die opmerking op kunnen vatten als een cynisch commentaar op de huidige staat van de EDM-scene, waarin de liefde voor de muziek tegenwoordig steeds vaker op de tweede plaats komt te staan en snel rijk worden nog het enige is wat lijkt te tellen. Het tegendeel blijkt echter waar: Cole en zijn kameraden zijn juist de exacte belichaming van bovenstaande strekking. Met glinsterende dollartekens in hun ogen heeft het viertal slechts één doel voor ogen: zo snel mogelijk de top bereiken.
Over de eerste twee vereisten die genoemd worden voor de weg naar beroemdheid beschikt Cole in ieder geval al. Dat beetje talent wordt ook opgepikt door dj James Reed (gespeeld door Wes Bentley), die al een gevestigde naam is binnen de industrie. De eigenzinnige veteraan neemt Cole als protegé onder zijn hoede en samen gaat het tweetal op zoek naar de laatste ontbrekende stap naar het succes: de juiste hit. Helaas liggen er nog een aantal obstakels in de weg voor onze hoofdpersoon dit punt weet te bereiken, zoals Coles onstuimige vriendengroep een drietal fraaie exemplaren van leeghoofdige bros met een voorliefde voor drugs en asociaal gedrag en zijn gevoelens voor Sophie, de bloedmooie assistente én vriendin van zijn mentor James.
Zowel het najagen van de Amerikaanse droom als de wat magere driehoeksverhouding is soms wat saai en niet bepaald origineel. Het uitgangspunt voor het verhaal is daarmee dan ook niet al te bijzonder. Sterker nog, dezelfde film had in principe ook gemaakt kunnen worden over een ambitieuze bankier, vechtsporter of waarom ook niet bloemschikker. Gelukkig weet regisseur Max Joseph op technisch gebied het euforische gevoel van EDM dan weer wel aardig te benaderen. De muziek (waaronder de gelijknamige track van Justice Vs. Simian waaraan de film zijn titel dankt) weten het publiek flink op te zwepen en de hippe, videoclipachtige montages vol schreeuwerige beeldvullende teksten zijn vlot en aardig in beeld gebracht. Bovendien is er zelfs nog ruimte voor een geinige beginnersles in het bespelen van een zaal met het perfecte aantal beats per minuut.
Zoals het cliché in films rondom beginnende artiesten graag wil, verwerkt de protagonist al zijn eerdere worstelingen in één welgemeend en emotioneel geladen doorbraaknummer, wat in de finale op een cruciaal moment ten gehore wordt gebracht. Hoewel die plaat misschien dan wel een heuse banger geworden mag zijn, hangt het nummer in essentie samen van een aantal gemakzuchtig door elkaar gemixte spraak- en geluidsamples van zijn vrienden. Misschien is er een echte fan van het genre voor nodig om het te kunnen begrijpen, maar zelfs met de voorafgaande dramatische ontwikkeling nog in het achterhoofd weet dj Cole geen echte emotionele snaren te raken. Ook aan zijn publiek gaat het beoogde sentiment verloren, de uitzinnige menigte komt immers alleen maar om zich vol te gieten met drank en andere substanties om vervolgens uit haar dak te gaan wanneer de grote drop valt.
Ondanks het feit dat We Are Your Friends maar weinig doet wat niet eerder gedaan is, profiteren de makers ervan dat er nu eenmaal nog maar weinig van films binnen het EDM-genre gemaakt zijn. Enigszins enthousiasmeren voor de muziek gaat Joseph dan nog wel redelijk af, maar helaas is het voor de kijker maar lastig om echt mee te kunnen leven met de lege en succesgeile personages in de film. Die blijven met uitzondering Wes Bentley als klein lichtpuntje te plat en bij vlagen zelfs tamelijk onsympathiek. Hoe flitsend We Are Your Friends dan ook geproduceerd mag zijn, het eindoordeel valt samen met de mening van menig old school elektronicapurist en andere EDM-haters: er mist een ziel.
