Actiefilms waarin de president van de Verenigde Staten door een held beschermd moet worden tegen een bende gevaarlijke terroristen hebben we de laatste jaren wel vaker gezien. Een kleine twee jaar geleden bijvoorbeeld, toen Antoine Fuqua en Roland Emmerich de concurrentiestrijd aangingen met Olympus Has Fallen en White House Down. In Big Game van regisseur Jalmari Helander wordt de bekende opzet op twee punten gewijzigd. Ten eerste speelt de actie zich af in de bosrijke wildernis van Finland. Ten tweede is de beschermer in kwestie een dertienjarige jongen.
Samuel L. Jackson zou er goed aan doen een andere vliegmaatschappij te kiezen. Zit zijn toestel niet volgepropt met bloeddorstige slangen, dan wordt het wel uit de lucht geschoten. President Moore, de rol die Jackson in dit geval vertolkt, belandt heelhuids in zijn reddingscapsule op de grond. Het gevaar is echter nog niet geweken, aangezien een geflipte beroepsjager samen met een bende terroristisch gespuis in de bossen van Finland jacht wil gaan maken op de grootst mogelijke trofee: de Amerikaanse president. Gelukkig voor Moore is het echter geen geboefte maar een kleine Finse jongen die hem uit zijn benarde schuilplaats bevrijdt.
De jonge Oskari is namelijk bezig aan zijn rituele nacht naar volwassenheid, waarin hij op zijn dertiende verjaardag een prooi moet vangen in de wildernis om zijn mannelijkheid te bewijzen. Het knaapje heeft een lange weg voor de boeg om in de voetsporen te kunnen treden van zijn heldhaftige vader. Hoewel de Finse kindacteur soms enigszins onwennig te werk lijkt te gaan met het afleveren van quasistoere oneliners wanneer de slechteriken opduiken, is hij wel aandoenlijk als een onzeker maar welwillend opdondertje dat amper een boog kan spannen. Bovendien vormt hij een ongebruikelijk, maar geinig duo met Samuel L. Jackson, die buiten zijn gebruikelijke karakter gecast lijkt te zijn als een angsthaas die nog geen fatsoenlijke klap uit kan delen.
Het fijne aan Helanders film is dan ook dat Big Game zichzelf niet al te serieus lijkt te nemen. De actie en oneliners zijn regelmatig over de top, evenals de prima ingevulde schurkenrollen. Enkel het continue schakelen naar scènes in het Pentagon, waarin de enigszins overgekwalificeerde acteur Jim Broadbent als terroristenexpert van de CIA de ontwikkelingen in de Finse bossen volgt, doen wat plichtmatig aan en halen regelmatig de vaart uit het verhaal. Zeker aangezien de film ondanks zijn korte speelduur toch enigszins mager aanvoelt in de hoeveelheid actie die wordt voorgeschoteld.
Toch weet dat de pret verder niet al te veel te drukken. Qua stijl ligt Big Game aardig in lijn met zowel de schare actiefilms uit de jaren tachtig en negentig als avontuurlijke jeugdfilms à la Spielberg, wat zeker gezien het bescheiden budget een aardige prestatie is. Een actieprent gericht op een wat jonger publiek mag dan in eerste instantie als een wat suf idee klinken, maar de nostalgische sfeer maakt veel goed en Helander doet gelukkig maar weinig concessies die zijn film te kinderachtig zouden maken. Zelfs Jackson mag er nog een halve 'motherfucker' uitgooien. Het moge duidelijk zijn dat alle betrokkenen geen enkele pretenties hebben wat betreft het project waarvoor ze getekend hebben. Dat maakt dat Big Game meer dan genoeg entertainmentwaarde in huis heeft tot aan het schaamteloze einde.
