Nadat de zeventienjarige Quinn probeert de geest van haar overleden moeder op te roepen, begint ze vreemde dingen te zien. En medium Elisa Rainier had haar nog zo gewaarschuwd: "If you call out to one of the dead, all of them can hear you."
Met haar actie trekt Quinn onbedoeld de aandacht van een kwaadaardige geest. Niet zo handig, want deze kwelgeest 'wants the souls of the living to join him in the shadows.' De demon zorgt ervoor dat Quinn een auto-ongeluk krijgt waardoor ze kort in coma raakt. Ze belandt tijdelijk in spookwereld 'the further' waar de boze geest haar steviger in zijn greep krijgt. Aan Rainier de taak het leven van het meisje te redden.
In 2010 was Insidious een onverwachts grote hit. De horrorfilm van regisseur James Wan (Saw, The Conjuring) kostte een magere anderhalf miljoen dollar en bracht wereldwijd bijna honderd miljoen op. Tel uit je winst! Wan regisseerde nog het vervolg uit 2013, maar de succesregisseur is sindsdien weggeplukt door de grote Hollywoodstudio's. Voor dit derde deel mocht daarom Wans vaste compagnon en scenarist Leigh Whannell zijn regiedebuut maken.
Whannell houdt het verhaal betrekkelijk simpel in Insidious: Chapter 3. Prettig, want deel twee vloog soms uit de bocht door de meerdere subplots die de film nodeloos gecompliceerd maakten. Nu kan Whannell zich in plaats daarvan concentreren op de personages; een slimme zet.
Zijn grootste troef hierbij is Lyn Shaye die als Elise Rainier al het kloppende hart was van de eerste Insidious. Maar omdat ze al aan het eind van dat eerste deel overleed moest Whannell dus creatief zijn. In deel twee werden de hoofdpersonen geholpen door haar geest, deel drie is een prequel en neemt ons mee naar 'hoe het allemaal begon'. Whannell diept Shayes personage verder uit. Ze verandert van een angstige en zachtmoedige oude vrouw in een fanatieke demonenjager. Als zij afdaalt in 'the further' om Quinn te redden laat ze in een van de beste scènes zien dat er met haar niet te spotten valt.
Wat betreft het griezelen moet Insidious: Chapter 3 het vooral hebben van het schrikmoment waarvan je weet dat het komt. Neem een scène waarin een personage afdaalt in een donkere kelder. Je wéét dat er iets gaat gebeuren, maar juist die anticipatie maakt dat het wérkt. Whannells regie is degelijk en hij weet zijn publiek een paar keer goed de stuipen op het lijf te jagen. Ook al valt er weinig verrassends te ontdekken, hij maakt van deze prequel een solide griezelfilm.
Maar hij is (nog) niet zo behendig in het creëren van spanning als voorganger Wan, die een constante dreiging voelbaar maakte. Hij komt soms op de proppen met aardige ideeën, al pakken die niet altijd goed uit. Neem een scène waarin het spook netjes eerst de gordijnen, de deur én Quinns laptop dichtdoet voordat hij haar lastigvalt. Leuk bedacht, maar het effect is vooral koddig. Een spook dat zelf pas durft als het donker is, boezemt weinig angst in.
