Paddington begint met filmbeelden van een beroemde ontdekkingsreiziger die naar donker Peru afreist, op zoek naar bijzondere dieren voor de collectie van de sociëteit van geografen. Als hij twee pratende beren ontdekt, ziet hij af van het idee ze neer te schieten en mee te nemen, maar sluit in plaats daarvan vriendschap met ze. Hij leert ze over Londen en laat ze kennismaken met marmelade.
Tientallen jaren later zijn deze beren de voogden van hun kleine neefje. De drie leven een gelukkig leven in het oerwoud, vol zon, plezier en natuurlijk zelfgemaakte marmelade. Maar een aardbeving maakt een einde aan het geluk. De oom van het beertje komt om. Omdat de ontdekkingsreiziger ze had geleerd dat je in Londen altijd gastvrijheid kunt vinden, besluit tante om de jongeling naar Londen te sturen met het advies: "remember your manners and keep safe."
Maar Londen blijkt koud, regenachtig en een stuk minder gastvrij dan verwacht. Het beertje vindt zichzelf terug op Paddington Station, met een bordje om zijn nek met daarop de tekst 'please look after this bear'. Pas als hij al bijna de moed heeft opgegeven, komt de familie Brown langs. Hoewel de vader Henry er niks van wil weten - stranger danger! waarschuwt hij nog - is moeder Mary barmhartiger ingesteld. Het beertje gaat mee naar huis, maar niet voordat ze hem omgedoopt hebben tot Paddington. Helaas blijken in Londen ook minder aardige mensen te wonen. De hoogblonde femme fatale Millicent ziet in Paddington namelijk een ideale toevoeging aan haar collectie opgezette dieren.
Paddington is natuurlijk gebaseerd op de gelijknamige Engelse kinderboekenreeks, waarvan het eerste deel, geschreven door Michael Bond, in 1958 verscheen. De reeks was enorm populair, is vertaald in dertig talen en er zijn wereldwijd meer dan dertig miljoen exemplaren van verkocht. Alhoewel er twee televisieseries over de Britse beer zijn gemaakt, is dit pas de eerste bioscoopfilm. De regie is in handen van Paul King, bekend van televisieseries als The Mighty Boosh.
Met kinderfilms weet je het maar nooit: er zijn een hoop goede, maar er verschijnen ook met regelmaat rolprenten die met name voor volwassenen een martelgang zijn om uit te moeten zitten. Gelukkig behoort déze kinderfilm absoluut niet tot die laatste categorie. Sterker nog, er is helemaal niets op aan te merken. Paddington is komisch, creatief én hartverwarmend.
Komisch, omdat een constante stroom van grapjes op de kijker afkomt. Dit gebeurt in de vorm van woordgrapjes, slapstick en visuele humor. Bijvoorbeeld de scène waarin Paddington voor het eerst een roltrap betreedt en daarbij de bordjes 'dogs must be carried' en 'stand right' letterlijk opvat. Of als de beer de badkamer bezoekt en dit uitmondt in een bonte belevenis. Of als boze buurman Mr. Curry zich een geheim agent waant. Of als... Of als... Paddington bevat grappen die je opnieuw doen grinniken als je er later aan terugdenkt. Het is precies zoals een personage op een gegeven moment uitroept:this is actually quite good fun!
Creatief, omdat King de benodigde informatie verschaft in visueel prikkelende scènes. Zo wordt de familie Brown aan ons voorgesteld door middel van een inkijkje in een poppenhuis en stapt het titelpersonage zelf op een gegeven moment letterlijk een film - en daarmee zijn herinneringen - binnen.
Hartverwarmend, omdat Paddington door zijn aanwezigheid in huize Brown het missende puzzelstukje blijkt te zijn om het wat disfunctionele gezin weer in harmonie met elkaar te brengen. En dat zonder dat de film zoetsappig wordt! Daarnaast bevat Paddington ook nog eens een mooie boodschap over gastvrijheid en aardig zijn tegen vreemden, waar je als je wilt een metafoor voor immigratie in kunt zien. De titelheld zegt het zelf: Everybody's different, but anyone can fit in. Neem die boodschap ter harte en zorg ervoor dat een bezoekje aan Paddington een plaatsje in je agenda krijgt.
