Als je als filmmaker je liefdesverhaal extra intensiteit wil meegeven dan kan het geen kwaad om er een flinke ramp tegenaan te gooien. Tegen de achtergrond van iets dramatisch als een zinkende oceaanstomer of een luchtinvasie komt een moeizaam opbloeiende liefde nog net wat heftiger over. Dat je daarvoor niet meteen met miljoenen hoeft te smijten, bewijst Perfect Sense van de Britse regisseur David Mackenzie. Voor een relatief bescheiden budget maakt hij aannemelijk dat de planeet in brand staat door een onverklaarbare epidemie die zowel de zintuigen als de menselijke emotie aantast. Zie dan maar eens een nieuwe relatie van de grond te krijgen.
Het weerhoudt hoofdpersonen Susan en Michael er niet van om het toch te proberen. Susan is een epidemioloog die in haar werk te maken krijgt met een onverklaarbare pandemie die ervoor zorgt dat de reuk- en smaakzin volledig wegvallen. Voorbode van de aandoening is een plotselinge stroom van hevige emoties die vooral tot uiting komt in intense huilbuien. Michael is kok en de massale teloorgang van het reukvermogen is niet bepaald gunstig voor de klandizie. De eerste kennismaking tussen Susan en Michael is er een uit de boeketreeks. Michaels restaurant bevindt zich om de hoek van Susans appartement. De eerste flirt loopt uit op een uitnodiging in Michaels keuken. Als Susan vervolgens in janken uitbarst weten we al hoe laat het is. Ze wordt slachtoffer van de epidemie die ze zelf probeert te doorgronden.
Mackenzie moet het complexe verhaal in goede banen zien te leiden, maar heeft de grootst mogelijke moeite om de zaken in de hand te houden. Op papier vormen het persoonlijke verhaal en de epidemie een spannend contrast, maar een gebalanceerde uitwerking blijkt nog niet zo eenvoudig. Het ingewikkelde liefdesverhaal en de mondiale uitbraak worden aanvankelijk parallel aan elkaar behandeld, maar gaan al vlot door elkaar lopen. Gevolg is dat de prille liefde een onoverzichtelijk drama wordt en het onderspit moet delven.
Het helpt bovendien niet dat we hier te maken hebben met wisselvallige, onvoorspelbare personages die zich niet gemakkelijk in hun hart laten kijken. De verwikkelingen tussen de twee tortelduifjes zijn bovendien abstract en onuitgesproken. De aandoening doet rare dingen met de hoofdpersonen, die elkaar tot vervelends toe aantrekken en afstoten. Vooral Greene is kil en afstandelijk, onder meer omdat haar personage een moeilijke historie met mannen achter de rug heeft. Het is flink werken om enige compassie voor haar op te brengen.
Een volgend stadium in de ziekte is een niet te stillen vraatzucht, waarbij het niet eens meer uitmaakt of je ook daadwerkelijk iets eetbaars naar binnen schrokt. Hier blijft het echter niet bij, want na de neus moeten ook andere zintuigen het ontgelden. Het leidt tot bizarre en gehaaste montages die tot belachelijke proporties worden opgeblazen. Perfect Sense doet ondanks de poëtische insteek kunstmatig en gekunsteld aan. De emotionele symptomen van de ziekte-uitbraak zijn theatraal en worden door een filosofische voice-over aan elkaar gekletst.
Je krijgt haast het gevoel dat de scènes willekeurig door elkaar zijn gehusseld. Er wordt bijvoorbeeld op onlogische momenten ruzie gemaakt en juist weer toenadering gezocht. Susan en Michael krijgen door de ziekte een vertroebelde blik op hun eigen levens en de werkelijkheid. Als het einde nadert valt er nauwelijks nog een touw aan vast te knopen. Mackenzie levert een ambitieus drama af dat door een te veelzijdige insteek alleen maar twijfel zaait. De kwaliteit van het enigszins vergelijkbare Children of Men heeft het zeker niet.
